Alternatywny zapis:

Zgodnie ze zwyczajem żądają zapłaty za siostrę. Pieśń nad Pieśniami - interpretacja Pieśń nad Pieśniami interpretuje się symbolicznie. ● W tradycji żydowskiej Oblubieniec symbolizuje Boga, a Oblubienica – Izrael. W tradycji chrześcijańskiej Oblubienica = Kościół (wierni), Oblubieniec = Chrystus. Tytuł I Prolog 1 Zakochana młoda dziewczyna wychwala zalety swojego kochanka i jego miłości. Jest spragniona jego pocałunków i zapachu. Rozkoszuje się dźwiękiem jego imienia. Chce zakosztować z nim miłości w jego komnatach. Wie, że jej kochanek ma powodzenie wśród dziewcząt i nie dziwi się temu, gdyż jej wybranek ma mnóstwo zalet. Dziewczyna sławi jego miłość do niej słowami: Słodsza od wina jest twoja miłość. Pieśń Pierwsza 1.5-2.7 Dziewczyna tęskni za swoim wybrankiem. Zastanawia się gdzie on wypasa swoje stada. Ona pracuje w winnicy i ma śniadą skórę. Przyrównuje swojego chłopaka do zapachu mirry i nardu oraz gałązki henny, a ich wspólne posłanie do zieleni. Następnie porównuje swojego wybranka do innych chłopców i mówi, iż jest on „niczym jabłoń pomiędzy dzikimi drzewami.” Dziewczyna mówi, iż jest „chora z miłości”. Tęskni za fizycznym zbliżeniem ze swoim wybrankiem. Chłopak również tęskni za dziewczyną. Myśli o przymiotach jej ciała, o jej pięknych policzkach, szyi przybranej w korale, oczach niczym dwie gołębice. Chciałby jej podarować piękne złote kolczyki wysadzane srebrnymi kulami. Mężczyzna myśli o ich domu, który będzie zapewne wspaniały, zrobiony z cedru i cyprysu. Oblubieniec porównuje swoją wybrankę z innymi dziewczętami i widzi, iż jest ona najpiękniejsza. Porównuje ją do ,,lilii pomiędzy cierniami". Pieśń Druga 2,8-3,5 Dziewczyna przygotowuje się na przyjście oblubieńca. Przyrównuje go do gazeli. Oblubieniec woła, by do niego przyszła, gdyż skończyła się zima, wokół kwitną kwiaty i słychać śpiew synogarlic. Nadszedł czas pieśni. Dziewczyna czeka na swojego wybranka, ten jednak mimo późnej nocy nie zjawia się, więc dziewczyna wybiera się do miasta na poszukiwania mimo późnej pory. Obeszła wszystkie place i ulice. Pytała nawet straż o swojego kochanka, aż wreszcie go znalazła. Wstąpiła w nią radość. Pieśń Trzecia 3,6-5,1 Chór opowiada o zbliżającej się od strony pustyni lektyce z królem Salomonem oraz orszaku złożonym z sześćdziesięciu najlepszych wojowników Izraela. Tron w lektyce umieszczony jest na srebrnych kolumnach, baldachim jest ze złota, natomiast siedzenie wyściełane purpurą. Wnętrze lektyki wykonane jest z hebanu. Wokół lektyki unosi się zapach mirry i kadzidła. Król Salomon ma na głowie diadem z dnia zaślubin. Oblubieniec wychwala cielesność dziewczyny: oczy, które są niczym gołębice, włosy jak stado kozic, zęby jak stado owiec, wychodzących z wody, usta niczym wstążeczki purpury, szyja jak wieża Dawidowa a piersi jak dwoje koźląt. Oczekuje jej przybycia z Libanu, szczytów Amana, wierzchołków Seniru i Hermonu. Chłopak z miłości, niemal odchodzi od zmysłów, gdy tylko spojrzy na koralik z naszyjnika dziewczyny. Wszystko, cokolwiek związane jest z dziewczyną, bardzo silnie działa na mężczyznę. Jest dla niego miodem i mlekiem, źródłem, co nawadnia ogrody i dobrze zamkniętym ogrodem. Pieśń Czwarta 5,2-6,10 Dziewczyna zasypia. Budzi się i słyszy swojego ukochanego, który puka do drzwi. Dziewczyna nie ma na sobie sukni, zastanawia się czy ma ją włożyć. Boi się też, iż gdy wstanie, ubrudzi sobie nogi. Po chwili jednak wstaje i otwiera drzwi, lecz jej ukochany już odszedł. Dziewczyna idzie go szukać. Spotyka strażników miejskich, którzy ją zbili i zdarli z niej płaszcz. Dziewczyna jest bardzo nieszczęśliwa, gdyż nie zdołała odnaleźć kochanka. Dziewczyna zachwyca się urodą wybranka, jego skóra jest śnieżnobiała, czarne, kręcone włosy są niczym gałązki palm a oczy niczym gołębice. Zęby jego są białe, a policzki jak balsamiczne grzędy. Wychwala jego nogi, ręce, tors, usta i całą jego postać, która jest doskonała. Chór pyta dziewczynę dokąd odszedł jej kochanek, ona zaś odpowiada, że pasie on swoje stado w ogrodzie i zbiera lilie. Młodzieniec myśli o swojej wybrance, o jej oczach, włosach, zębach i skroniach. Wychwala jej miłość, która nie ma sobie równej: Piękna jesteś, przyjaciółko moja, jak Tirsa, wdzięczna jak Jeruzalem, groźna jak zbrojne zastępy. Chłopak wyróżnia ją spośród innych dziewcząt: Sześćdziesiąt jest królowych i nałożnic osiemdziesiąt, a dziewcząt bez liczby, (lecz) jedyna jest moja gołąbka, moja nieskalana, jedyna swej matki, wybrana swej rodzicielki. Pieśń Piata 6,11-8,4 Dziewczyna wybiera się na przechadzkę do ogrodu orzechów. Patrzy na zieleń doliny, ogląda rozkwitające krzewy winorośli i granaty. Nagle znajduje się wśród wozów nadjeżdżającego orszaku książęcego. Chór nazywa ją Szulamitką [Nie ma zgodności cóż to oznacza. Można przypuszczać, że jest to forma żeńska od imienia Salomon. Są też głosy, iż wyraz ten jest aluzją do Szunemitki (1 Krl 1,3)]. Oblubieniec zachwyca się nad dziewczyną. Podziwia jej postać, piersi i usta: Twe piersi niech będą mi jak grona winne, a tchnienie twe jak zapach jabłek. Usta jak wino wyborne, które spływa mi po podniebieniu, zwilżając wargi i zęby. Dziewczyna zachęca chłopca, aby poszedł z nią. Mówi o swoim pożądaniu do niego: O świcie pośpieszymy do winnic, zobaczyć, czy kwitnie winorośl, czy pączki otwarły się /.../: tam ci dam miłość moją /.../owoc wyborny, świeży i zeszłoroczny dla ciebie, miły mój, chowałam. Pieśń Szósta 8,5-14 Treść szóstej księgi wypełniają słowa pochwalne dla siły miłości. Prawdziwa miłość jest w stanie wszystko zwyciężyć. Pokona każdą przeciwność losu. Jest silniejsza nawet od śmierci. Nic nie zdoła jej ugasić. Nie można jej kupić. Siła miłości przyrównana jest do żaru ognia. Dziewczyna szepcze do wybranka swego: (...) połóż mię jak pieczęć na twoim sercu, jak pieczęć na swoim ramieniu /.../ Oblubieńcy są zespoleni. Młodzieniec mówi: Oto przede mną winnica moja, moja własna: tysiąc syklów tobie, Salomonie, a dwieście stróżom jej owocu. O ty, która mieszkasz w ogrodach - druhowie nadsłuchują twego głosu – o daj mi go usłyszeć! Pieśń nad Pieśniami - plan wydarzeń 1. Tęsknota zakochanych. 2. Oczekiwanie oblubieńca. 3. Wołanie kochanki. 4. Poszukiwanie wybranka. 5. Tęsknota kochanka. 6. Nadejście ukochanego. 7.Przebudzenia dziewczyny. 8. Odejście młodzieńca. 9. Poszukiwania chłopaka. 10. Pobicie dziewczyny. 11. Zachwyt chłopaka nad urodą dziewczyny. 12. Spacer dziewczyny. 13. Orszak książęcy. 14. Zachęta kochanki. 15. Powrót kochanków. 16. Pochwała potęgi miłości. Geneza Księga powstała prawdopodobnie pod koniec niewoli babilońskiej, w której naród izraelski przebywała na przełomie V-IV w. p.n.e., lub też po jej zakończeniu na terenie Palestyny, na co mogłyby wskazywać właściwości języka, w jakim została napisana. Język hebrajski w księdze jest bowiem przesycony naleciałościami aramejskimi, perskimi oraz greckimi. Należy do literatury mądrościowej, a za jej twórcę przyjęło się uważać Salomona. Autorstwo Salomona należy jednak traktować raczej symbolicznie, gdyż język użyty w księdze wskazuje, iż została ona napisana wiele wieków później. Z całą pewnością można powiedzieć, iż twórca „Pieśni nad Pieśniami” znał zarówno wcześniejsze księgi Pisma Świętego, jak też literaturę pozabiblijną (zwłaszcza asyro-babilońską). Księga składa się z sześciu luźno ze sobą powiązanych poematów, zwanych pieśniami. „Pieśń nad Pieśniami” inaczej zwana „Pieśnią Najpiękniejszą” oznacza, iż utwór ten jest najdoskonalszy w swoim gatunku. Księga znalazła uznanie zarówno wśród Żydów, jak i teologów chrześcijańskich. Znalazła uwielbienie i pochwałę już na przełomie I i II stulecia n.e., kiedy to rabbi Akiba tak wychwalał ową księgę: „Świat cały nie jest wart tego dnia, w którym ,,Pieśń nad Pieśniami" została dana Izraelowi." W sensie dosłownym księga jest rozmową kochanków, którym wtóruje chór, jednak teologowie doszukują się w niej symbolicznego znaczenia, gdzie rozmowa tęskniących do siebie młodych ludzi, jest alegorią rozmowy Boga ze swoim ludem. Czas i miejsce akcji Czas i miejsce akcji są opisane tylko szczątkowo. Wiadomo, że dziewczyna czeka co wieczór na swojego wybranka, że wychodzi w nocy, aby go poszukać. Na łożu mym nocą szukałam umiłowanego mej duszy (…..) Miejsce akcji jest nieokreślone, wiadomo tylko tyle, że dziewczyna pracuje w winnicy i wychodzi na spacer do ogrodu i że w pobliżu miejsca, w którym mieszka jest miasteczko, a nieopodal rozpoczyna się pustynia: Kim jest ta, co się wyłania z pustyni wśród słupów dymu, owiana wonią mirry i kadzidła, i wszelkich wonności kupców? (...) Zeszłam do ogrodu orzechów, by spojrzeć na świeżą zieleń doliny (...) Synowie mej matki rozgniewali się na mnie, postawili mnie na straży winnic (...) Spotkali mnie strażnicy, którzy obchodzą miasto (...) Motywy Pieśni nad Pieśniami Miłość „Pieśń nad Pieśniami" jest pochwałą miłości i jej siły oraz wartości, jaką daje życiu człowieka. Miłość przedstawiona w „Pieśni...” jest miłością prawdziwą, która jest w stanie pokonać każdą przeciwność losu. Nadaje życiu sens i jest jedyną trwałą wartością, która jest silniejsza nawet od śmierci. Miłość, która łączy kochanków wymaga od nich wielu wyrzeczeń. Oblubieńcy tęsknią czekając spotkania, tęsknią za sobą. Potrzebują bliskości i każda chwila spędzona w odosobnieniu, jest dla nich cierpieniem. Pozostając w rozłączeniu kochankowie wzajemnie wychwalają swoje przymioty. Miłość kochanków przestawiona jest w wymiarze fizycznym. Z wypowiedzi oblubieńców emanuje erotyzm. Ich słowa przepojone są rosnącym napięciem seksualnym. Kochankowie dzięki swojemu uczuciu doświadczają wszystkich odcieni miłości. Jest więc niepewność, tęsknota, ból, ale też euforia, zauroczenie i ogromne pokłady pozytywnej energii, jaką daje człowiekowi miłość. Podsumowaniem niech będą słowa „Pieśni…”, określające potęgę miłości: (...) bo jak śmierć potężna jest miłość, a zazdrość jej nieprzejednana jak Szeol, żar jej to żar ognia (...) wody wielkie nie zdołają ugasić miłości, nie zatopią jej rzeki (...) Charakterystyka Oblubieńca i Oblubienicy Oblubienica Młoda dziewczyna o śniadej cerze, którą bracia wysłali do pracy w winnicy. Kocha z wzajemnością pewnego młodzieńca. Jednak nie mogą być teraz razem (być może dlatego, że jej wybranek pasie swoje stado gdzieś daleko). Dziewczyna czeka na niego każdej nocy. Przez chór została nazwana Szulamitką, znaczenie tego słowa nie jest jasne, być może chodzi o żeńską formę imienia Salomon lub jest to nawiązanie do biblijnej Szunemitki. Wiadomo, iż dziewczyna ma ciemną skórę od pracy w winnicy). Ma białe zęby, piękne, jędrne piersi i oczy niczym gołębice. W utworze znaleźć można liczne opisy jej wyglądu, gdyż jej ukochany opiewa każdą jej część ciała, która budzi w nim zachwyt i pożądanie. Oto kilka z nich: Jako okrawek granatu skroń twoja (...) Zęby twoje jak stado owiec wychodzących z kąpieli, każda z nich ma bliźniaczą, nie brak żadnej (...) Jak piękne są twe stopy w sandałach, księżniczko! (...) Łono twe, czasza okrągła (...) Piersi twe jak dwoje koźląt, bliźniąt gazeli (...) Oblubieniec Młody chłopiec o jasnej skórze, który wypasa owce. Kocha z wzajemnością dziewczynę, za którą tęskni każdej nocy. Zdaniem oblubienicy jest on piękny, a jego zapach i każda część ciała budzą w niej pożądanie. W treści znajdują się liczne opisy, opiewające jego urodę. Oto kilka z nich: Miły mój śnieżnobiały i rumiana, znakomity spośród tysięcy (...) Jego policzki jak balsamiczne grzędy, dające wzrost wonnym ziołom (...) Jego nogi - kolumny z białego marmuru, wsparte na szczerozłotych podstawach (...) Mój miły jest mi woreczkiem mirry wśród piersi mych położony (...) Pieśń nad Pieśniami to chyba najbardziej niezwykła księga biblijna. Jest zbiorem zmysłowych utworów lirycznych o tematyce miłosnej, jednym z najpiękniejszych w literaturze. Jest to jedyna księga w Biblii, w której nie mówi się bezpośrednio o Bogu. Składają się na nią pieśni świeckie, mające formę dialogu pary oblubieńców, dwojga kochających się ludzi. Oblubieniec (dojrzały i doskonały) miał oznaczać Boga, a Oblubienicę (pokazaną jako młoda kobieta) utożsamiano z narodem izraelskim. Późniejsi chrześcijańscy komentatorzy tekstu w Oblubieńcu widzieli Chrystusa, a w Oblubienicy - Kościół, całą zbawioną ludzkość lub indywidualną ludzką duszę. Obecnie wśród teologów dominuje pogląd, że Pieśń nad Pieśniami jest pochwałą miłości kobiety i mężczyzny, zarówno cielesnej, jak i duchowej, jako daru od Boga. Biblia w malarstwie Motywy biblijne są jednym z najważniejszych tematów sztuki. Sceny z Biblii najczęściej przedstawiano według ustalonych wzorów. Sposób ich ujęcia odzwierciedlał postawy światopoglądowe, tendencje estetyczne, realia obyczajowe i cywilizacyjne, charakterystyczne dla czasów, w których artyści tworzyli. Postacie z Pisma Świętego często były ukazywane ahistorycznie, w strojach i otoczeniu typowym dla epoki współczesnej twórcom, zgodnie z obowiązującymi wówczas kanonami piękna.