Budowa anatomiczna korzenia
Wyobraź sobie korzeń jak wielopiętrowy budynek - każda "warstwa" ma swoje konkretne zadanie! Ryzoderma (skórka) to zewnętrzna warstwa, która wytwarza włośniki zwiększające powierzchnię wchłaniania wody.
Kora pierwotna składa się z tkanki miękiszowej i przewodzi wodę ze skórki głębiej do wnętrza. Najważniejszą jej częścią jest śródskórnia - skorkowaciałe komórki, które chronią wiązki przewodzące jak strażnicy w bramie.
Walec osiowy to centralna część korzenia, gdzie znajduje się okolnica wytwarzająca korzenie boczne. Tu łyko i drewno są ułożone naprzemianlegle - w przeciwieństwie do łodygi, gdzie są one koncentryczne.
Wskazówka: Pamiętaj, że w korzeniu łyko i drewno układają się na przemian, a nie jedno wokół drugiego!
Systemy korzeniowe
Istnieją dwa główne typy systemów korzeniowych, które łatwo rozpoznasz w naturze. System palowy ma jeden gruby korzeń główny z mniejszymi korzeniami bocznymi - znajdziesz go u roślin dwuliściennych i drzew.
System wiązkowy przypomina wiązkę delikatnych nici bez wyraźnego korzenia głównego. Występuje u roślin jednoliściennych i paprotników, często ma korzenie przybyszowe wyrastające z łodygi.
Wzrost i rozwój korzenia
Korzeń rośnie dzięki stożkowi wzrostu, który jest chroniony przez czapeczkę korzeniową. Ten proces dzieli się na charakterystyczne strefy - od podziałów komórkowych przez wydłużanie komórek po różnicowanie na tkanki.
Przyrost wtórny zachodzi dzięki kambium i fellogenu - meristemom wtórnym, które powodują pogrubienie korzenia. To właśnie wtedy pęka ryzoderma i powstają wtórne tkanki okrywające.
Modyfikacje korzeni
Korzenie potrafią się niesamowicie dostosowywać do środowiska! Korzenie spichrzowe magazynują skrobię na przetrwanie zimy, a korzenie oddechowe (pneumatofory) zapewniają dostęp do tlenu na terenach bagiennych.
Ssawki to specjalne korzenie roślin pasożytniczych, które wrastają w tkanki przewodzące żywiciela. Korzenie podporowe stabilizują roślinę w miękkim podłożu, a korzenie czepne pomagają pnączom wspinać się do góry.