Przystosowania pasożytów
Pasożyty dzielimy na dwie główne grupy - wewnętrzne i zewnętrzne. Każda z nich ma specjalne adaptacje do pasożytniczego trybu życia.
Pasożyty wewnętrzne (żyjące w ciele żywiciela) posiadają przyssawki i haczyki, które pomagają im utrzymać się w ciele gospodarza. Ich ciała pokryte są specjalnymi substancjami, które chronią je przed strawieniem i reakcjami układu pokarmowego żywiciela. Taśmiec czy glista ludzka to typowe przykłady pasożytów wewnętrznych.
Pasożyty zewnętrzne (żyjące na powierzchni ciała) wykształciły odnóża czepne i przyssawki do utrzymywania się na ciele gospodarza. Mają specjalne aparaty gębowe, które umożliwiają przebicie skóry żywiciela. Często wydzielają substancje znieczulające, które utrudniają wykrycie ich obecności. Kleszcze, wszy czy pchły to powszechne pasożyty zewnętrzne.
Ciekawostka: Zarówno pasożyty wewnętrzne jak i zewnętrzne wytwarzają ogromne ilości jaj, co zwiększa szanse na znalezienie nowego żywiciela i przetrwanie gatunku!
Znaczenie pasożytów
Pasożyty mają przeważnie negatywny wpływ na organizm gospodarza. Osłabiają żywiciela, zatruwają go swoimi metabolitami i często przenoszą groźne choroby. Ich działalność jest szczególnie dotkliwa w rolnictwie, gdzie powodują znaczne straty ekonomiczne.
Żywiciele wykształcili różne mechanizmy unikania pasożytów - od zachowań higienicznych po złożone reakcje immunologiczne. Ta nieustanna walka między pasożytem a gospodarzem jest jednym z najciekawszych przykładów konkurencji międzygatunkowej w przyrodzie.