Formy polodowcowe i ich charakterystyka
Krajobraz polodowcowy jest niezwykle różnorodny. Rynny polodowcowe to długie, wąskie zagłębienia wyżłobione przez wody roztopowe - właśnie w ich najgłębszych miejscach utworzyły się malownicze jeziora rynnowe, które dziś są popularnym miejscem wypoczynku.
Wśród wzniesień pochodzenia lodowcowego wyróżniamy kilka typów. Ozy to wały zbudowane z piasków i żwirów, które osadziły się w szczelinach lodowca. Drumliny natomiast to niewielkie, obłe wzgórza, również składające się głównie z piasków i żwirów, czasem z domieszką gliny. Z kolei wzgórza moreny czołowej powstały przed czołem lądolodu podczas jego postoju i składają się z różnorodnego materiału skalnego.
Lodowiec pozostawił po sobie także płaskie formy terenu. Morena denna to warstwa gliny lodowcowej, która została po wytopieniu się lądolodu. Sandry to rozległe równiny zbudowane ze żwirów i piasków, które naniosły wody roztopowe. Pradoliny to szerokie doliny utworzone wzdłuż czoła lądolodu przez wody roztopowe i rzeki płynące z południa.
Czy wiesz? Jeśli mieszkasz w północnej Polsce, prawdopodobnie codziennie stąpasz po krajobrazie, który ukształtował lodowiec nawet 12 tysięcy lat temu! Rozejrzyj się wokół - być może okoliczne pagórki to moreny, a pobliskie jezioro powstało w rynnie polodowcowej.
Kemy to jeszcze jedna charakterystyczna forma - piaszczysto-żwirowe pagórki, które powstały w wyniku topnienia odizolowanych brył tzw. martwego lodu. Obok nich spotykamy też jeziora morenowe, które są wspaniałym przykładem jak procesy lodowcowe wpłynęły na hydrologię naszego kraju.