Ukształtowanie powierzchni Polski
Historia rzeźby terenu Polski jest nierozerwalnie związana z epoką lodowcową. W pleistocenie (1,2 mln do 10 tys. lat temu) Polskę pokrywał lądolód skandynawski, który w trakcie czterech zlodowaceń podlaskiego, Sanu, Odry i Wisły, formował dzisiejszy krajobraz. W okresach glacjałów (ochłodzenie klimatu) lądolód zwiększał swój zasięg, a podczas interglacjałów (ocieplenie) cofał się.
Polska jest krajem głównie nizinnym - aż 91% powierzchni stanowią tereny nizinne. Średnia wysokość wynosi zaledwie 173 m n.p.m., najniższym punktem są Żuławy Wiślane (2 m p.p.m.), a najwyższym Rysy w Tatrach (2499 m n.p.m.). Charakterystyczną cechą ukształtowania Polski jest jej pasowość.
Pasy ukształtowania terenu w Polsce to pobrzeża (przylega do morza, lekko faliste), pojezierza (liczne jeziora polodowcowe, Wieżyca 329 m n.p.m.), niziny (płaskie obszary do 300 m n.p.m.), wyżyny (wąwozy lessowe, formy ostańcowe, Łysica 614 m n.p.m.), kotliny (obniżenie między wyżynami a Karpatami) oraz góry (Karpaty i Sudety z ostrymi grzbietami i stromymi stokami).
Warto zapamiętać! Formy polodowcowe występujące w Polsce to m.in. moreny (czołowe, denne, boczne), sandry, pradoliny, ozy, drumliny oraz charakterystyczne dla gór doliny U-kształtne i kotły (cyrki) lodowcowe. Ich znajomość pomaga zrozumieć dzisiejszy wygląd polskiego krajobrazu.