Alternatywny zapis:

że jego władza nie podlegała żadnej kontroli, a królewska osoba była utożsamiana z państwem. Polityka wewnętrzna Polityka wewnętrzna za panowania Ludwika XIV to pełen rozwój absolutyzmu we Francji. Król nie zwoływał Stanów Generalnych. Główne decyzje podejmował władca, a pomagali mu ministrowie zasiadający w różnych radach: > Wysoka Rada - polityka zagraniczna, armia, > Rada Depesz - administracja wewnętrzna, > Rada Prywatna - sądownictwo, > Rada Finansów - podatki. Arystokracja przebywała w Wersalu (określanym jako „złota klatka”) i została pozbawiona wpływu na władzę - sprawowała urzędy, które nie miały znaczenia. W administracji na urzędy powoływano wierne królowi osoby z tzw. szlachty urzędniczej (najczęściej wywodzące się z mieszczaństwa, ale otrzymujące tytuły za zasługi). Ludwik XIV rozbudował policję i cenzurę, a każdy obywatel mógł być aresztowany bez wyroku sądu. W 1685 r. Ludwik XIV zniósł Edykt nantejski. Gospodarka została podporządkowana państwu - dostarczała środków na utrzymanie m.in. dworu i armii. Jean-Baptiste Colbert przez wiele lat odpowiadał za kwestie gospodarcze. Kierował się zasadami merkantylizmu, co oznaczało, że bilans handlowy z zagranicą powinien być dodatni. Aby do tego doprowadzić: > rozwijano handel, > zwiększano produkcję rzemieślniczą i przemysłową (np. manufaktury), aby wytwory sprzedawać w innych państwach, > nakładano wysokie cła na gotowe produkty sprowadzane do Francji, a niskie na towary potrzebne dla francuskiego rzemieślnictwa i przemysłu, > zlikwidowano cła wewnętrzne, rozbudowano drogi lądowe i wodne. Działania Colberta przyniosły skutki, ale np. część państw wprowadziło odwetowe cła na produkty francuskie. Polityka zewnętrzna Francja za Ludwika XIV prowadziła aktywną politykę zagraniczną i dominowała na kontynencie europejskim. Działania francuskie ułatwiała sytuacja w Anglii (rewolucja, zmiany władzy) i osłabienie Habsburgów po wojnie trzydziestoletniej. Ludwik XIV prowadził tzw. politykę reunionów: > do Francji przyłączano pojedyncze miasta lub niewielkie tereny na pograniczu z Niderlandami i Rzeszą, powstała koalicja przeciwko Francji i wybuchła wojna (1689–1697), > Francja musiała oddać większość nabytków. Ludwik XIV po śmierci ostatniego hiszpańskiego króla z dynastii Habsburgów wziął udział w wojnie (1701-1714) i osadził na tamtejszym tronie swojego wnuka. Monarchia absolutna we Francji- cechy Monarchia absolutna we Francji to: nieograniczona władza króla, rozbudowana administracja z urzędnikami wiernymi władcy, brak obrad parlamentu, dbałość o gospodarkę, odsunięcie od władzy arystokracji i szlachty, kontrola obywateli i likwidacja wszelkich przejawów opozycji W skrócie Absolutyzm we Francji ukształtował się w XVII w. za panowania dynastii Burbonów. Za rządów Ludwika XIII znaczącą rolę odegrał kardynał Armand de Richelieu, który pełnił funkcję pierwszego ministra. W tym okresie we Francji wprowadzono zmiany, które doprowadziły do całkowicie niezależnej władzy króla. Samodzielne panowanie Ludwika XIV, zwanego Królem Słońce, trwało od 1661 do 1715 r. Władcy przypisywane są słowa: Państwo to ja.