Demokracja szlachecka - władza w rękach uprzywilejowanych
Szlachta to potomkowie średniowiecznego rycerstwa, którzy uważali się za lepszych od reszty społeczeństwa. Zwykli ludzie - mieszczanie i chłopi - musieli zwracać się do nich "jaśnie panie", co pokazywało ogromną różnicę społeczną.
W 1505 roku powstała konstytucja "Nihil novi", która jeszcze bardziej wzmocniła pozycję szlachty. Od XV wieku rozwinęła się demokracja szlachecka - system, w którym tylko szlachta mogła podejmować najważniejsze decyzje państwowe.
Najważniejszym organem był Sejm walny - polski parlament, gdzie obowiązywała zasada jednomyślności. Oprócz tego działały sejmiki ziemskie - regionalne zgromadzenia szlacheckie, które załatwiały sprawy lokalne.
Ciekawostka: Szlachta była zobowiązana do obrony kraju w ramach "pospolitego ruszenia" - każdy powołany musiał sam kupić sobie uzbrojenie i wyposażenie!
Szlachta nie była jednorodna - dzieliła się na magnaterię (najbogatszych), średnią szlachtę, szlachtę zagrodową i gołotę (najuboższych). Wszyscy jednak mieli te same prawa polityczne, niezależnie od majątku.