Rozwój parlamentaryzmu polskiego
Początki polskiego parlamentaryzmu sięgają 1448 roku, kiedy to odbyły się obrady sejmu walnego w Piotrkowie. System ten ewoluował przez lata, osiągając pełnię w postaci sejmu walnego, który składał się z króla, senatu i izby poselskiej.
Sejm zwyczajny obradował co dwa lata przez sześć tygodni, zajmując się podatkami, stanem skarbu, polityką zagraniczną i sądami sejmowymi. W sytuacjach nadzwyczajnych zwoływano sejm nadzwyczajny.
Przełomowym momentem było uchwalenie konstytucji Nihil novi w 1505 roku, która głosiła zasadę „Nic o nas bez nas". Monarcha nie mógł wprowadzić żadnego nowego prawa bez zgody sejmu walnego. To właśnie ten akt uznaje się za prawdziwy początek demokracji szlacheckiej.
⚠️ Pamiętaj: Choć nazywamy ten system "demokracją", dotyczyła ona tylko jednego stanu – szlachty, która stanowiła zaledwie kilka procent społeczeństwa (na Mazowszu do 40%, ale w Małopolsce i Wielkopolsce tylko około 2%).