Budowa państwowości polskiej
Po wyparciu Rosjan z ziem polskich w 1915 r., Królestwo Polskie zostało podzielone na dwie strefy okupacyjne: niemiecką (Warszawa) pod zarządem Hansa von Beselera i austro-węgierską (Lublin). W obu strefach planowano różne rozwiązania polityczne dla Polski, ale zawsze w ścisłej zależności od okupantów.
Przełomowym momentem był Akt 5 listopada 1916 r. (manifest dwóch cesarzy), w którym Wilhelm II i Franciszek Józef zapowiedzieli utworzenie samodzielnego państwa polskiego jako monarchii konstytucyjnej z własną armią. Dokument nie określał granic przyszłego państwa i zakładał jego ścisłe powiązanie z państwami centralnymi.
Józef Piłsudski, mianowany szefem Komisji Wojskowej, wywołał kryzys przysięgowy - polscy żołnierze odmówili złożenia przysięgi na wierność cesarzom. Za ten bunt Piłsudski został uwięziony w twierdzy Magdeburg, ale zdążył wcześniej utworzyć tajne struktury Polskiej Organizacji Wojskowej.
💪 Dzięki działalności Polaków na Zachodzie, zwłaszcza Romana Dmowskiego, uzyskaliśmy zgodę na utworzenie Polskiej Armii (Błękitnej Armii) pod dowództwem Józefa Hallera, która walczyła u boku Ententy.
Sytuacja Polski poprawiła się znacząco, gdy 3 czerwca 1918 r. rządy Francji, Wielkiej Brytanii i Włoch ogłosiły Deklarację Wersalską, wspierającą utworzenie niepodległego państwa polskiego z dostępem do morza. Wojna zakończyła się rozejmem w Compiègne 11 listopada 1918 r., co zbiegło się z odzyskaniem przez Polskę niepodległości. Cesarz Wilhelm II abdykował, a Niemcy zostały ogłoszone republiką.