Upadek Polski i okupacja
Po dwóch tygodniach walk, 17 września 1939 roku, ZSRR zaatakował Polskę od wschodu. Stalin czekał na symboliczny upadek Warszawy, ale gdy wojska niemieckie przekroczyły granicę stref wpływów ustaloną w pakcie Ribbentrop-Mołotow, zdecydował się na inwazję. Symbolem heroicznej obrony Kresów Wschodnich stało się Grodno, gdzie Sowieci rozstrzelali setki wziętych do niewoli Polaków.
Polskie władze ewakuowały się z Warszawy już 7 września, a po wkroczeniu Sowietów przekroczyły granicę z Rumunią, by kontynuować walkę na uchodźstwie. Ostatnia regularna jednostka polska złożyła broń 6 października 1939 roku po bitwie pod Kockiem.
Bilans wojny obronnej był tragiczny. Polska wystawiła 1 milion żołnierzy, podczas gdy Niemcy dysponowali 1,5 milionem, a Sowieci 0,5 milionem. Nasza armia miała zaledwie 390 samolotów i 610 czołgów, podczas gdy agresorzy wielokrotnie więcej. Straty polskie wyniosły 77 tys. zabitych i 150 tys. rannych, a 700 tys. żołnierzy dostało się do niewoli.
🔍 Ciekawostka: Mimo przytłaczającej przewagi wroga, Polacy walczyli dzielnie. Bitwa nad Bzurą była największą bitwą kampanii wrześniowej i pokazała, że polski żołnierz potrafił skutecznie przeciwstawić się najeźdźcy.
Polityka okupacyjna Niemiec w Polsce była szczególnie okrutna. Hitler planował stworzenie "Wielkiej Tysiącletniej Rzeszy", a Słowian, Żydów i Romów uznawał za podludzi przeznaczonych do niewolniczej pracy i wyniszczenia. Codziennością były masowe aresztowania, przesiedlenia i egzekucje. Inaczej wyglądała okupacja w Europie Zachodniej, gdzie Niemcy traktowali ludność łagodniej i tworzyli marionetkowe rządy kolaborujące z okupantem.