Imperium Karola Wielkiego
Po śmierci Pepina Krótkiego w 768 roku, władza frankijska została podzielona między jego synów. Gdy Karloman zmarł w 771 r., pełnię władzy przejął Karol, którego później nazwano Wielkim. Jego rządy trwały do 814 roku i były pełne podbojów terytorialnych.
Ekspansja Karola była imponująca. W 774 r. pokonał Longobardów i został ich królem, w 788 r. podbił Bawarów, a w latach 795-800 skutecznie walczył z Awarami i wyparł ich za rzekę Ebro. Na granicy hiszpańskiej utworzył marchię, której zadaniem była obrona granic państwa. Ukoronowaniem jego działalności była koronacja na Cesarza Rzymskiego przez papieża Leona III w Rzymie w 800 roku, co odnowiło ideę cesarstwa na Zachodzie.
System władzy w imperium Karola był dobrze zorganizowany. Jego monarchia miała charakter patrymonialny z silną władzą królewską. Na terenach przygranicznych tworzył marchie zarządzane przez margrabiów. Urzędnicy otrzymywali beneficja - dożywotnio utrzymywane ziemie zamiast pieniędzy. Prawo zwyczajowe uzupełniano kapitułami, a missi dominici (królewscy inspektorzy) kontrolowali działalność lokalnych władz.
Warto wiedzieć! Karol Wielki zreformował system monetarny wprowadzając srebrne denary, które stały się podstawą systemu pieniężnego w średniowiecznej Europie.
Czas panowania Karola Wielkiego to także okres ożywienia kulturalnego zwany renesansem karolińskim. Władca zreformował szkolnictwo, wprowadzając podział na dziedziny humanistyczne i matematyczno-przyrodnicze. Współpracował blisko z Kościołem, wykorzystując wykształcenie duchownych do rozwoju państwa i kultury.