Kierunki w sztuce w Dwudziestoleciu Międzywojennym
Ekspresjonizm to kierunek, w którym artyści jak Edward Munch stawiali na pierwszym miejscu wyrażanie emocji. Charakterystyczne dla tego nurtu są zniekształcone formy i intensywne kolory, które miały podkreślać dramatyzm i wewnętrzne przeżycia twórcy.
Kubizm, reprezentowany przez Pabla Picassa, wprowadził rewolucyjne podejście do przedstawiania rzeczywistości. Artyści kubistyczni rozkładali obiekty na geometryczne kształty i płaszczyzny, pokazując je jednocześnie z wielu perspektyw. To zupełnie nowe spojrzenie na przestrzeń w obrazie!
W abstrakcjonizmie, którego pionierem był Wassily Kandinsky, artyści tworzyli całkowicie nową rzeczywistość. Zamiast naśladować naturę, budowali kompozycje z form i kolorów, tworząc obrazy nieprzedstawiające, które miały oddziaływać bezpośrednio na emocje widza.
💡 Ciekawostka: Dadaizm narodził się jako protest przeciwko okrucieństwom I wojny światowej. Dadaiści celowo tworzyli prace, które wydawały się bezsensowne, aby pokazać absurdalność ówczesnego świata.
Dadaizm Maxa Ernsta to buntowniczy kierunek, który odrzucał tradycyjne normy estetyczne. Dadaiści eksperymentowali z formą i wprowadzali elementy przypadkowe, nonsensowne, kwestionując społeczne konwencje sztuki.
Surrealizm, którego ikoną jest Salvador Dali, czerpał inspirację z nieświadomości i snów. Surrealiści łączyli elementy realistyczne z fantastycznymi, tworząc obrazy zaskakujące i często niepokojące.
W architekturze dominował modernizm (funkcjonalizm), który zakładał, że forma budynku powinna wynikać z jego funkcji. Modernistyczne budynki charakteryzowały się prostymi bryłami, dużymi oknami, płaskimi dachami i brakiem zdobień. Architekci chętnie sięgali po nowe materiały jak szkło i żelbet, tworząc przestronne, funkcjonalne wnętrza.