Alternatywny zapis:

i życzyli zdrowia. Uroczyste wręczenie miało odbyć się w Ciechanowie. Turnieje rycerskie Były ważnym elementem średniowiecznej kultury rycerskiej i dworskiej, wykształciły się w ramach ewolucji kultury rycerskiej. Turnieje były formą zawodów i sprawdzania umiejętności rycerza. Polegały na prowadzeniu walki według ściśle określonych zasad, a rozgrywane były często na dworach królewskich i książęcych. Historia turniejów Według średniowiecznej tradycji wynalazcą turniejów był Gotfryd z Preuilly. Pierwszy turniej, co do którego nie ma żadnych wątpliwości, odbył się w 1095 roku we Flandrii. Moment rzeczywistego ukształtowania się zwyczaju, przesuwa się w głąb XI wieku, na jego ojczyzną wskazując północną Francję. W Niemczech pierwszy udokumentowany turniej odbył się w 1127 roku pod murami Würzburga. Istniało kilka przyczyn rosnącej popularności turniejów. Jako nadrzędne można wymienić agresję i zamiłowanie do walki. Inne przyczyny to kościelne zakazy walki w określone dni tygodnia oraz zakazy walki w pewnych miejscach. Rodzaje turniejów: Wyróżnia się kilka rodzajów turniejów rycerskich. Pierwszym z nich było tzw. mêlée. Brały w nim udział dwie drużyny, obszar ich działań stanowiły łąki, lasy, drogi, a nawet miasta. Od realnej wojny to widowisko odróżniało się tym, że starano się nie zabijać przeciwników. Głównym celem zmagających się rycerzy było pojmanie dla okupu jak największej liczby przeciwników. W pierwszych turniejach rycerskich tego typu brało udział nawet do 300 walczących po jednej stronie. Innym rodzajem turniejów był estor, polegający na walce dwóch konnych przy użyciu kopii, a po ich skruszeniu - na broń ręczną. Te pierwsze turnieje rycerskie obywały się bez publiczności i nie miały barwnej jarmarcznej oprawy, z czasem ulegały ucywilizowaniu. W XIII i XIV wieku turnieje stopniowo przekształcały się w kosztowne i szczegółowo planowane widowisko. Rosła liczba kostiumów i fantastycznych scenografii - niekiedy rycerze występowali w przebraniach Króla Artura i jego towarzyszy. Na widowni zaczęły pojawiać się damy, o których względy potykali się wojownicy. Ostrą broń zastępowały. Wprowadzono też szranki czyli płotek oddzielający przeciwników. Kościół przeciwko turniejom Kościół stanowczo potępiał turnieje. Duchowni dowodzili, że wojownicy biorący udział w walkach na pokaz popełniają wszystkie siedem grzechów głównych. Rycerz, który zginął w turnieju nie mógł być pochowany na poświęconej ziemi i skazywany zostawał na wieczne potępienie. W sumie do początku XIV wieku Kościół wydał 9 zakazów generalnych z całą surowością potępiających praktyki turniejowe. Przebieg turniejów Turniej trwał co najmniej trzy dni, niekiedy dłużej. Walka rozpoczynała się o świcie, po mszy św. i ciągnęła się bez przerwy do nieszporów. Różne grupy, związane wspólnotą pochodzenia geograficznego lub przynależności feudalnej, zmagały się ze sobą, z początku kolejno, potem wszystkie naraz. Pojedynkujący się umieszczali na hełmach herby i godła, żeby publiczność wiedziała kto z kim walczy. Czasem rycerz otrzymywał od darzącej go względami damy jakiś drobiazg, np. chusteczkę, którą zawiązywał na kopii. Jeśli odniósł zwycięstwo, to po zakończonej walce zwracał ją pani swojego serca. Wieczór spędzano na opatrywaniu ran, na ucztach, muzyce i tańcach. Nazajutrz wszystko powtarzało się na nowo. Wieczorem ostatniego dnia, gdy każdy obliczał swoje zyski i straty, najdostojniejsza z obecnych dam wręczała symboliczną nagrodę rycerzowi, który okazał się najmężniejszy w walce. Turnieje kiedyś a dziś W obecnych czasach, na terenie Polski, na pamiątkę średniowiecznych turniejów, organizowane są rozgrywki tego typu np. w Dobrzyniu, Gniewie, Płocku, Rzeszowie, Malborku i w Warszawie. Jeśli skazańcowi panna zarzuciła na głowę białą chustę i wyrzekła słowa: Mój ci on!, wówczas oznaczało to, że chce za niego wyjść za mąż i swoją niewinnością ręczy za ukochanego wtedy zostawał on uniewinniony i nie wykonywano na nim egzekucji. W czasach średniowiecznych rycerze nakładali pełną zbroję, aby podkreślić swoją gotowość do walki. Po ubiorze i wielkości orszaku można było ocenić zamożność danej osoby. Rycerstwo stanowiło siłę zbrojną władcy i państwa. Ich głównym zajęciem była walka, a umiejętności i uzbrojenie rycerzy decydowały o sile zbrojnej państwa. W czasie wojny zawsze stawali do obrony kraju i króla. Brali również udział w wyprawach wojennych. Rycerze cenili honor bardziej niż własne życie. Obowiązywało ich przestrzeganie powinności rycerskich, które nakazywały bronić ludzi słabszych, wdów i sierot, walczyć w obronie kraju, być wiernym królowi, prawdomównym i odważnym. Mieli obowiązek chronić króla za wszelką cenę. Rycerzem mógł być tylko ten, kto pochodził z rycerskiego rodu lub człowiek uznany godnym noszenia tytułu rycerza. Sztuki wali i obowiązków rycerskich chłopcy uczyli się już od najmłodszych lat. +