Historia od opowieści do nauki
Historia to nauka zajmująca się badaniem działalności człowieka i jego środowiska w przeszłości. Nie jest to tylko zbiór dat i wydarzeń, ale systematyczna analiza tego, jak żyli i co robili ludzie przed nami. Natomiast historiografia oznacza całokształt pracy historyków wraz z wszystkimi ich wytworami.
W historii powszechnej wyróżniamy kilka głównych epok: starożytność (od ok. 3500 p.n.e. do 476 n.e.), średniowiecze (od 476 do 1492 r.), nowożytność (od 1492 do 1789 r.), XIX wiek (od 1789 do 1914 r.) oraz dzieje najnowsze (od 1914 do teraz). Historia Polski ma nieco inny podział: średniowiecze odXw./966r.do1505r., nowożytność (od 1505 do 1918 r.) i dzieje najnowsze (od 1918 do teraz).
Do badania przeszłości historycy wykorzystują różne źródła historyczne. Dzielą się one na pisane (informacyjne i aktowe) oraz niepisane. Te drugie obejmują materiały kartograficzne, multimedialne, ikonograficzne, przekazy ustne, a także zabytki kultury materialnej, niematerialnej i architektury.
Warto wiedzieć! Granice między epokami wyznaczają przełomowe wydarzenia - np. upadek Cesarstwa Zachodniorzymskiego (476 r.) kończy starożytność, a odkrycie Ameryki i wynalezienie druku (1492 r.) zamyka średniowiecze.