Mieszko II panował nad Polską od 1025 do 1034 roku. Po śmierci ojca Bolesława Chrobrego, został królem Polski. Niestety jego próba kontynuacji polityki mocarstwowej ojca nie powiodła się z powodu wrogości sąsiednich władców, niezadowolenia poddanych z rosnących danin oraz upominań o tron przez swojego brata Bezpryma.
W 1031 r. Mieszko II uciekł z kraju po ataku cesarza niemieckiego i księcia ruskiego Jarosława Mądrego. Jego brat Bezprym przejął władzę, lecz nie koronował się na króla. Po jego zamordowaniu, Mieszko II wrócił do kraju, jednak nigdy nie odzyskał korony królewskiej.
Po jego śmierci w 1034 roku, władzę przejął jego syn, Kazimierz Odnowiciel. W kraju panował bunt i chaos spowodowany surowymi daninami i niezadowoleniem z religii chrześcijańskiej. Po wyjeździe Kazimierza, Polska rozpadła się na kilka państw rządzonych przez możnowładców.
W 1039 r. na Polskę najechał czeski władca Brzetysław, zdobywając Gniezno i przyłączając do Czech Małopolskę i Śląsk. Kazimierz Odnowiciel powrócił do Polski w 1039 roku, wspierany przez cesarza niemieckiego i księcia Rusi. Dzięki ich pomocy odzyskał Małopolskę, Wielkopolskę i Pomorze Gdańskie oraz pokonał Miecława i przyłączył Mazowsze.
Kazimierz Odnowiciel, panujący od 1034 do 1058 roku, odbudował Polskę po okresie chaosu i buntu. Pod jego panowaniem, Polska stała się ponownie silnym i stabilnym państwem. Odtworzył organizację Kościoła, zreformował siły zbrojne oraz przeniósł swoją stolicę z Gniezna do Krakowa. Jednak nie odzyskał królewskiej korony.
Synem Kazimierza Odnowiciela był niebędący królem Kazimierz Odnowiciel.
