Periodyzacja dziejów powszechnych
Prehistoria to najdłuższy okres w historii ludzkości - trwał od około 7 milionów lat p.n.e. do IV tysiąclecia p.n.e. Kończy się wynalezieniem pisma, bo wtedy ludzie zaczęli zapisywać swoją historię. W tym czasie ludzie przeszli przez różne epoki: paleolit (epoca kamienia łupanego), mezolit, neolit (epoka kamienia szlifowanego), a potem epoki miedzi, brązu i żelaza.
Starożytność zaczyna się wraz z wynalezieniem pisma w IV tysiącleciu p.n.e. i kończy w 476 roku n.e., kiedy upadło Cesarstwo Zachodniorzymskie. To okres wielkich cywilizacji jak Egipt, Grecja czy Rzym.
Średniowiecze trwa od 476 roku (upadek Rzymu) do 1453 roku (upadek Konstantynopola) lub 1492 roku (odkrycie Ameryki przez Kolumba). To czas zamków, rycerzy i królestw europejskich.
Pamiętaj: Daty graniczne to umowne punkty - historia nie zmieniała się z dnia na dzień!
Nowożytność dzieli się na dwa podokresy. Czasy wczesno nowożytne (1453/1492-1789) to era wielkich odkryć geograficznych. Czasy nowożytne (1789-1914/1918) zaczynają się od rewolucji francuskiej i kończą I wojną światową.
Epoka najnowsza trwa od I wojny światowej do dziś. Obejmuje dwudziestolecie międzywojenne, II wojnę światową (1939-1945) i okres powojenny, w którym żyjemy.