Polska po Kongresie Wiedeńskim
Po upadku Księstwa Warszawskiego w 1815 roku powstało Królestwo Polskie. Było to wynikiem ustaleń podjętych podczas Kongresu Wiedeńskiego. Królestwo znajdowało się w unii personalnej z Rosją, co oznaczało, że car rosyjski był jednocześnie królem Polski.
Ważne postacie tego okresu to car Aleksander I, który sprawował władzę nad Królestwem, oraz Franciszek Ksawery Drucki-Lubecki, który jako minister finansów Królestwa odegrał istotną rolę w rozwoju gospodarczym. Królestwo miało pewną autonomię, czyli samodzielność w niektórych sprawach wewnętrznych.
Ziemie polskie były wówczas podzielone między zaborców. Ziemie zabrane to tereny zajęte przez Rosję, dawne Wielkie Księstwo Warszawskie znalazło się głównie pod panowaniem Prus, a Galicja przypadła Austrii. Powstała też niewielka Rzeczpospolita Krakowska.
Czy wiesz? Konstytucja nadana Królestwu Polskiemu przez cara była jedną z najbardziej liberalnych w ówczesnej Europie, ale jej zapisy szybko zaczęto ograniczać.
W Królestwie funkcjonował sejm składający się z senatu i izby poselskiej oraz rada administracyjna, która pełniła funkcje nadzorcze. Całość systemu opierała się na konstytucji, która określała ustrój państwa, choć faktyczna władza znajdowała się w rękach cara.