Armia generała Andersa
14 sierpnia 1941 roku podpisano w Moskwie polsko-radziecką umowę wojskową, która dała początek armii gen. Władysława Andersa. Według tej umowy, polska armia miała podlegać operacyjnie radzieckiemu dowództwu, ale organizacyjnie polskiemu Naczelnemu Wodzowi. Wyposażenie miało pochodzić z ZSRR lub z amerykańskich dostaw.
Tworzenie armii napotkało wiele problemów. Brakowało oficerów (nie odnaleziono więźniów z Kozielska, Starobielska i Ostaszkowa), a Rosjanie niechętnie zwalniali Polaków z więzień. Mimo to do armii zgłaszały się tłumy ochotników, także kobiet i dzieci, szukających ratunku przed głodem i ciężkimi warunkami.
Sytuacja stawała się coraz trudniejsza - Sowieci zwlekali z dostawami sprzętu i żywności. W 1942 roku, po propozycji Churchilla, Stalin zgodził się na ewakuację armii do Iranu. Gen. Anders sprzeciwił się wcześniejszemu wysłaniu na front nieprzygotowanych jeszcze dywizji.
Ciekawostka! Generał Władysław Anders przed II wojną światową walczył już w I wojnie światowej oraz w wojnie z bolszewikami w 1920 roku. Został ranny w kampanii wrześniowej, a potem trafił do sowieckiej niewoli.