Polska polityka zagraniczna w okresie międzywojennym była ukształtowana przez szereg sporów terytorialnych oraz zawieraniu sojuszy z różnymi państwami. Rzeczpospolita graniczyła z Wolnym Miastem Gdańskiem oraz sześcioma państwami. Przyjazne stosunki łączyły II Rzeczpospolitą z Łotwą i Rumunią. Natomiast toczono spory z Czechosłowacją o Zaolzie, z Litwą o Wileńszczyznę oraz z Niemcami o Górny Śląsk, Wielkopolskę i Pomorze.
Sojusze i układy
W lutym 1921 roku Polska podpisała układ z Francją dotyczący wzajemnej pomocy na wypadek napaści ze strony Niemiec, natomiast w marcu 1921 roku Rzeczpospolita zawarła sojusz z Rumunią dotyczący wzajemnej pomocy na wypadek napaści ze strony ZSRS. 10 lutego 1925 roku Stolica Apostolska podpisała konkordat z Polską. Następnie, w 1932 roku Polska podpisała pakt o nieagresji z ZSRS, a w 1934 roku podpisała deklarację o nieagresji z Niemcami.
Ważne wydarzenia
W latach 1922-1925 Niemcy i Rosja zrezygnowały z odszkodowań wojennych i nawiązały tajną współpracę wojskową na mocy układu w Rapallo. Natomiast zawarty w 1925 roku układ w Locarno nie zapewniał nienaruszalności granic Niemiec z Polską. Również w 1934 roku zakończyła się polsko-niemiecka wojna celną.
Przystąpienie do sojuszu
W 1932 roku ministrem spraw zagranicznych Polski został Józef Beck. Prowadzona przez Polskę polityka równowagi dotyczyła stosunków z ZSRS i Niemcami.
Pakt Ribbentrop-Mołotow
Ostatnim ważnym wydarzeniem w kontekście polskiej polityki zagranicznej w okresie międzywojennym było zawarcie Paktu Ribbentrop-Mołotow 23 sierpnia 1939 roku między Niemcami a ZSRS. W tajnym protokole Niemcy i ZSRS dzieliły strefy wpływów na niemiecką i sowiecką w Europie Środkowo-Wschodniej.
Dzięki powyższym wydarzeniom można uznać, że polska polityka zagraniczna w latach 1918-39 była bogata w wydarzenia i zmiany, które pozostawiły trwałe skutki dla Polski.
