Polskie państwo podziemne - organizacja i walka
Zaraz po klęsce wrześniowej Polacy zaczęli organizować opór przeciwko okupantom. Sabotaż stał się jedną z głównych form walki - polegał na celowym psciu maszyn, wadliwym wykonywaniu pracy dla Niemców i unikaniu współpracy z okupantem.
Równie ważna była propaganda, czyli celowe oddziaływanie na ludzi, żeby pozyskać sojuszników i wpajać patriotyczne postawy. Podziemie drukowało tajne gazety, ulotki i organizowało manifestacje.
Jednym z pierwszych oddziałów partyzanckich był oddział hubalczyków pod dowództwem majora Henryka Dobrzańskiego ps. "Hubal". Działali na Kielecczyźnie i liczyli około 300 żołnierzy - pokazali, że można skutecznie walczyć z okupantem.
Armia Krajowa powstawała stopniowo. Najpierw 27 września 1939 r. utworzono Służbę Zwycięstwu Polski (SZP), potem przekształcono ją w Związek Walki Zbrojnej (ZWZ), a w końcu 14 lutego 1942 r. powstała AK - największa organizacja podziemna w Europie.
Ważne! AK miała trzech głównych komendantów: Stefan "Grot" Rowiecki, Tadeusz "Bór" Komorowski i Leopold "Niedźwiadek" Okulicki.
Cichociemni to specjalna jednostka wyszkolona w Wielkiej Brytanii. Zrzucano ich na spadochronach do Polski, żeby prowadzili akcje dywersyjne i szkolili żołnierzy AK. Słynne akcje to "Wieniec" (odbicie Janka Bytnara "Rudego") i "Arsenał" (wysadzanie linii kolejowych).