Powstanie "Solidarności"
Latem 1980 roku Polska pogrążyła się w głębokim kryzysie gospodarczym, co wywołało falę protestów społecznych. Pierwsze strajki wybuchły na Lubelszczyźnie, a w połowie sierpnia rozszerzyły się na Szczecin i Trójmiasto.
Bezpośrednią przyczyną strajku w Stoczni Gdańskiej im. Lenina było zwolnienie z pracy Anny Walentynowicz. 14 sierpnia 1980 roku Bogdan Borusewicz zainicjował plan strajku, a na jego czele stanął Lech Wałęsa, również wcześniej usunięty ze stoczni.
Protestujący zdecydowali się na strajk okupacyjny, aby uniknąć prowokacji ze strony władz:
Kluczowe Pojęcie: Strajk okupacyjny to rodzaj protestu, w którym strajkujący zajmują teren przedsiębiorstwa, blokując jego działanie, aby wymusić spełnienie swoich żądań.
Pracownicy innych zakładów z Trójmiasta przyłączyli się do protestu, co doprowadziło do utworzenia Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego (MKS) pod przewodnictwem Lecha Wałęsy. Ogłoszono listę 21 postulatów, które obejmowały:
- Poprawę sytuacji ekonomicznej pracowników
- Utworzenie niezależnych związków zawodowych
- Zagwarantowanie wolności słowa
- Uwolnienie więźniów politycznych
Istotną pomoc strajkującym zapewniali działacze KOR, w tym Bogdan Borusiewicz i Lech Kaczyński. 31 sierpnia 1980 roku w Gdańsku doszło do przełomowego wydarzenia - Lech Wałęsa i wicepremier Mieczysław Jagielski podpisali porozumienie, w którym władze zobowiązały się spełnić 21 postulatów strajkujących. W konsekwencji tych wydarzeń Edward Gierek ustąpił ze stanowiska, a zastąpił go Stanisław Kania, zwolennik reform.
