Średniowieczna wieś
Większość ludzi w średniowieczu to byli chłopi mieszkający na wsiach i zajmujący się rolnictwem. W XIII wieku rozpoczęła się kolonizacja na prawie niemieckim - sprowadzano osadników z Europy Zachodniej, żeby zagospodarować puste ziemie.
Zasadźca to była osoba, która zawierała umowę z panem feudalnym i sprowadzała nowych mieszkańców. Za to zostawał dziedzicznym sołtysem w nowej wsi. Każdy osadnik dostawał łan ziemi (około 25 hektarów) i wolniznę - kilka lat bez płacenia podatków.
Chłopi stosowali różne metody uprawy: najprostszą wypaleniskową (wypalenie lasu, uprawa do wyjałowienia, przeniesienie), dwupolówkę (połowa pól obsiana, połowa odpoczywa) lub najlepszą trójpolówkę (zboże jare, ozime, ugór w rotacji).
Sprawiedliwość w wsi zapewniała ława - sąd wiejski prowadzony przez sołtysa, który rozstrzygał spory między mieszkańcami.
💡 Pamiętaj: Trójpolówka była najlepszą metodą, bo ziemia tylko rok odpoczywała, a nie dwa jak w dwupolówce!