Reformacja - przyczyny i główne nurty
Reformacja wybuchła z powodu nadużyć w Kościele katolickim. Ludzie byli zmęczeni sprzedażą odpustów (dokumentów rzekomo skracających pobyt w czyśćcu), symonią (handlem stanowiskami kościelnymi) oraz przepychem i korupcją wśród duchownych.
Wszystko zaczęło się od Marcina Lutra, niemieckiego mnicha, który 31 października 1517 roku przybił na drzwiach kościoła w Wittenberdze 95 tez przeciwko nadużyciom kościelnym. Luteranie wierzą, że jedynym źródłem wiary jest Pismo Święte, nie uznają papiestwa i pochwalają pracę oraz bogacenie się jako oznaki łaski Bożej.
Drugim ważnym nurtem reformacji był kalwinizm, który wprowadził naukę o predestynacji - przekonanie, że od urodzenia Bóg przeznacza ludzi albo do zbawienia, albo do potępienia. W Anglii król Henryk VIII stworzył w 1534 roku kościół anglikański jako narodową religię niezależną od papieża.
💡 Pamiętaj zasadę "cuius regio, eius religio" (czyja władza, tego religia) ustanowioną podczas pokoju augsburskiego w 1555 roku, która pozwalała władcom decydować o religii w ich państwach.
W odpowiedzi na reformację Kościół katolicki rozpoczął reformę wewnętrzną. Na soborze trydenckim (1545-1563) wprowadzono zmiany, takie jak tworzenie seminariów duchownych i potwierdzenie prymatu papieża. Powołano też jezuitów - zakon założony przez Ignacego Loyolę, który stał na straży wiary katolickiej, oraz wzmocniono inkwizycję - instytucję poszukującą i karzącą heretyków.