Rewolucja rosyjska 1917 - od caratu do komunizmu
Nieudolne rządy cara Mikołaja II doprowadziły Rosję na skraj przepaści. Szczególnie szkodliwy był Rasputin - tajemniczy mnich, który dzięki "uzdrowieniu" carewicza zyskał ogromny wpływ na politykę państwa i decydował o obsadzie najważniejszych stanowisk.
Rewolucja marcowa wybuchła 8 marca 1917 roku w Piotrogrodzie. Zaczęło się od strajków robotników i manifestacji kobiet, ale szybko przyłączyli się żołnierze. Powstały dwa ośrodki władzy: Rząd Tymczasowy pod kierunkiem księcia Lwowa oraz Rada Delegatów Robotniczych i Żołnierskich.
Po abdykacji cara wprowadzono dwuwładzę, która jednak nie rozwiązała problemów kraju. Sytuacja zmieniła się gdy Włodzimierz Lenin ogłosił Tezy Kwietniowe - plan obalenia demokracji i przejęcia władzy przez rady robotnicze. Bolszewicy obiecywali pokój, ziemię dla chłopów i kontrolę robotniczą nad produkcją.
Rewolucja listopadowa 6−7listopada1917 była już dziełem bolszewików. Przejęli oni kontrolę nad stolicą i powołali Radę Komisarzy Ludowych z Leninem na czele. Wydali dekret o pokoju i dekret o ziemi, rozpędzili demokratycznie wybraną konstytuantę i wprowadzili dyktaturę proletariatu.
Pamiętaj: Traktat brzeski (3 marca 1918) oznaczał wyjście Rosji z I wojny światowej, ale kosztem utraty ogromnych terytoriów na rzecz Niemiec i Austro-Węgier.
Główne ugrupowania polityczne różniły się diametralnie: kadeci chcieli monarchii konstytucyjnej, eserowcy reprezentowali chłopów i stosowali terror, mienszewicy dążyli do reform demokratycznych, a bolszewicy planowali rewolucyjne przejęcie władzy.