System wiedeński i jego funkcjonowanie
Po Kongresie Wiedeńskim w Europie narastały napięcia społeczne. W 1820 roku państwa Świętego Przymierza spotkały się w Opawie, by utrzymać ustalony porządek. Kościół katolicki stanął po stronie systemu wiedeńskiego, ale w wielu krajach narastał opór.
We Włoszech, które pozostały politycznie rozdrobnione, działali karbonariusze (węglarze) protestujący przeciwko ładowi wiedeńskiemu. Ich działalność doprowadziła do powstania w Królestwie Obojga Sycylii (1820), buntów w księstwach Parmy, Modeny i Państwie Kościelnym (1830-1831) oraz utworzenia organizacji Młode Włochy (1831), dążącej do zjednoczenia Włoch jako republiki.
W państwach niemieckich powstawały studenckie związki burszowskie, które krytykowały absolutyzm i działania Świętego Przymierza. Domagały się zjednoczenia Niemiec, wolności słowa i reform liberalnych. W odpowiedzi, podczas zjazdu w Karlsbadzie (1817), wprowadzono ścisły nadzór nad uniwersytetami, cenzurę i zakaz zgromadzeń.
We Francji po upadku Napoleona tron objął Ludwik XVIII, wprowadzając dwuizbowy parlament, ale prześladując zwolenników Napoleona. W 1824 roku władzę przejął Karol X Burbon, odchodząc od polityki swojego poprzednika.
Ciekawostka: Giuseppe Mazzini, założyciel organizacji Młode Włochy, utworzył w 1834 roku Młodą Europę, organizację zrzeszającą spiskowców z różnych krajów. Jego celem było wywołanie ogólnoeuropejskiej rewolucji i utworzenie Europy jako konfederacji wolnych narodów!
W Rosji car Aleksander I przyznał Królestwu Polskiemu liberalną konstytucję, ale jego własne reformy wewnętrzne nie powiodły się. Powstały organizacje spiskowe: Związek Południowy i Związek Północny, które dążyły do zniesienia absolutyzmu i poddaństwa chłopów. Po śmierci cara w 1825 roku, gdy tron miał objąć jego brat Mikołaj, spiskowcy wywołali powstanie dekabrystów w Petersburgu, które zostało stłumione, a jego uczestnicy surowo ukarani.