System Wiedeński i jego funkcjonowanie
System Wiedeński od początku napotykał na opór ze strony mieszczan, zwolenników idei liberalno-demokratycznych oraz narodów pragnących niepodległości. Jedynym znaczącym sojusznikiem tego porządku był Kościół katolicki. W 1820 roku podczas zjazdu w Opawie państwa Świętego Przymierza przyjęły zasadę wspólnej odpowiedzialności za utrzymanie pokoju w Europie.
We Włoszech, które po kongresie wiedeńskim pozostały politycznie rozbite, działała tajna organizacja karbonariuszy (węglarzy). Doprowadzili oni do wybuchu kilku rewolucji, m.in. w 1820 roku w Królestwie Obojga Sycylii oraz w latach 1830-31 w księstwach Parmy i Modeny. Giuseppe Mazzini, stojący na czele organizacji Młode Włochy (zał. 1831), dążył do zjednoczenia kraju jako republiki, a później powołał Młodą Europę (1834), organizację międzynarodową dążącą do rewolucji europejskiej.
Państwa niemieckie po kongresie wiedeńskim funkcjonowały w ramach Związku Niemieckiego, który utrwalał ich polityczne i ekonomiczne rozbicie. Przeciwko temu systemowi protestowały związki burszowskie, zrzeszające studentów, którzy domagali się zjednoczenia Niemiec, wolności słowa i reform liberalnych. W odpowiedzi władze wprowadziły ścisły nadzór nad uniwersytetami, cenzurę i zakaz zgromadzeń.
Warto zapamiętać! Mazzini miał wizję Europy jako konfederacji niepodległych narodów - jego idea wyprzedzała koncepcję współczesnej Unii Europejskiej o ponad sto lat!
We Francji po upadku Napoleona władzę objął Ludwik XVIII, który w 1814 roku oktrojował Kartę Konstytucyjną wprowadzającą dwuizbowy parlament. Przeciwnikami konstytucji byli ultrasi skupieni wokół brata króla - Karola, który po objęciu władzy jako Karol X w 1824 roku odszedł od polityki poprzednika, co doprowadziło do zaostrzenia sytuacji wewnętrznej.