Polityka Jagiełły
Na początku panowania rzeczywistą władczynią była Jadwiga, co utrudniało Władysławowi Jagielle sprawowanie rządów. Gdy Jadwiga zmarła, możnowładcy pozwolili mu pozostać na tronie, ale domagali się więcej praw dla siebie.
Tymczasem Witold dążył do uniezależnienia Litwy od Polski. W 1398 r. zawarł kolejny sojusz z Krzyżakami, ale ostatecznie Polacy pomogli mu i zerwał tę umowę. W 1401 r. odnowiono unię, uznając odrębność Litwy i dożywotnią władzę Witolda jako księcia. Razem z Jagiełłą ponieśli jednak klęskę w bitwie z Tatarami pod Worsklą (1401 r.).
Król Węgier i cesarz Zygmunt Luksemburski, próbując poróżnić Jagiełłę i Witolda, zaproponował temu drugiemu koronę litewską. Plany te przerwała jednak śmierć Witolda w 1430 r. W tym samym roku Jagiełło nadał szlachcie przywilej jedlneński, a w 1433 r. przywilej krakowski, które gwarantowały nietykalność osobistą (żaden szlachcic nie mógł być uwięziony bez wyroku sądowego).
💡 Panowanie Jagiełły to czas, gdy szlachta zaczęła zyskiwać coraz więcej przywilejów - to początek procesu, który doprowadził później do powstania demokracji szlacheckiej!
Czwarta żona dała Władysławowi męskich potomków - Władysława i Kazimierza, którzy przejęli później tron Polski, rozpoczynając długie panowanie dynastii Jagiellonów.