Władcy i narody po kongresie (1815-1830)
Okres po kongresie wiedeńskim to czas budzenia się świadomości narodowej w wielu krajach Europy. W Niemczech rozwijało się poczucie wspólnoty narodowej, a studenckie burszenszafty domagały się wolności słowa i zjednoczenia kraju. Władze reagowały zaostrzeniem kontroli nad prasą i uniwersytetami, obawiając się rewolucyjnych nastrojów.
W Hiszpanii przywrócono władzę Burbonów i zniesiono konstytucję, co wywołało powstanie w 1820 roku. Wojska francuskie interweniowały w imieniu króla, przywracając monarchię absolutną. Podobnie działo się we Włoszech, gdzie po kongresie wiedeńskim przywrócono przywileje szlachcie i duchowieństwu oraz wprowadzono cenzurę. Karbonariusze (członkowie tajnej organizacji) próbowali wywołać powstania w Królestwie Obojga Sycylii i w Piemoncie, ale zostały one stłumione przez wojska austriackie.
Grecja stała się przykładem udanego ruchu niepodległościowego. W 1821 roku wybuchło tam antytureckie powstanie, a rok później Zgromadzenie Narodowe ogłosiło niepodległość kraju. Po interwencji Rosji, Anglii i Francji, które wsparły Greków, Turcja w pokoju w Adrianopolu w 1829 roku uznała niepodległość Grecji.
Warto zapamiętać! Lata 1815-1830 to okres napięcia między dążeniami narodowymi i liberalnymi a konserwatywną polityką mocarstw, które chciały utrzymać porządek ustalony na kongresie wiedeńskim.