Wojna III Rzeszy z ZSRS
Plan ataku na Związek Radziecki, znany jako operacja "Barbarossa", rozpoczął się o świcie 22 czerwca 1941 roku. Hitler, mimo wcześniejszego paktu Ribbentrop-Mołotow, zdecydował się uderzyć na ZSRS, narażając się na walkę na dwóch frontach. Niemcy błyskawicznie zniszczyli sowieckie samoloty na lotniskach i zajęli kraje bałtyckie, Białoruś oraz Ukrainę.
Stalin wezwał obywateli do walki, nazywając konflikt Wielką Wojną Ojczyźnianą, aby wzbudzić uczucia patriotyczne. Jesienią 1941 roku losy ZSRS wisiały na włosku. Sowieci ewakuowali fabryki za Ural, a niemieckie wojska ugrzęzły w błocie i śniegu nieprzygotowane na rosyjską zimę. Brutalne traktowanie ludności przez Niemców tylko zwiększyło chęć walki u czerwonoarmistów.
Wielka Brytania i USA udzieliły ZSRS ogromnego wsparcia militarnego. Amerykanie dostarczyli około 7,5 tys. czołgów, 18 tys. samolotów i ponad 400 tys. ciężarówek, co znacznie wzmocniło sowieckie zdolności obronne.
Bitwa o Moskwę w listopadzie 1941 roku zakończyła się pierwszą lądową porażką Niemiec. Sowiecki kontratak pod dowództwem generała Żukowa odrzucił Niemców od stolicy. Później przełomowe starcia miały miejsce podczas blokady Leningradu (900 dni, 1 mln ofiar), bitwy o Stalingrad (1942-1943) i na Łuku Kurskim (największa bitwa pancerna wojny).
Warto wiedzieć! Los jeńców sowieckich był tragiczny - około 3 miliony czerwonoarmistów trafiło do niewoli, gdzie byli głodzeni, zmuszani do pracy, poddawani eksperymentom medycznym lub mordowani.