Podstawy deklinacji łacińskiej
Deklinacja to odmiana słów przez przypadki - każdy przypadek odpowiada na inne pytania i ma swoją funkcję w zdaniu. W łacinie mamy siedem przypadków, od mianownika (kto? co?) po wołacz (o!).
Najważniejsze to mianownik (Nominativus) - podmiot zdania, dopełniacz (Genetivus) - pokazuje przynależność, i biernik (Accusativus) - dopełnienie bliższe. Reszta przypadków to celownik, narzędnik, miejscownik i wołacz.
Pierwsza deklinacja to najłatwiejsza grupa - większość rzeczowników kończy się na -a w mianowniku i -ae w dopełniaczu. Przykłady: vena, venae (żyła), costa, costae (żebro). Te końcówki to twój klucz do rozpoznawania pierwszej deklinacji.
Wskazówka: Zawsze ucz się rzeczowników w parze: mianownik + dopełniacz. To pozwoli ci od razu rozpoznać deklinację!
Rzeczowniki greckie w pierwszej deklinacji są trochę inne - kończą się na -e w mianowniku i -es w dopełniaczu. Przykłady to diastole, systole, chole - słowa, które pewnie kojarzyjesz z medycyny.