Adam Asnyk - poeta dwóch epok
Adam Asnyk to postać wyjątkowa w literaturze polskiej - jako główny poeta pozytywizmu potrafił połączyć romantyczne dziedzictwo z nowymi ideami swojego pokolenia. Jego twórczość to most między dwoma epokami literackimi.
W wierszu "Miejmy nadzieję!" Asnyk występuje jako głos całego pokolenia pozytywistów. Używa charakterystycznej poetyki apelu - czasowników w trybie rozkazującym i wykrzykników, które nadają tekstowi siłę oddziaływania. Podmiot liryczny mówi w pierwszej osobie liczby mnogiej ("miejmy"), identyfikując się z całą zbiorowością.
Najważniejsze postulaty tego wiersza programowego to zamiana "etosu walki" na "etos pracy", krytyka nieskutecznych powstań i wzywanie do współpracy społeczeństwa. Poeta jasno formułuje: miejmy nadzieję, odwagę i pogardę - ale przestańmy szczycić się klęskami, a nie przestańmy pielęgnować czystych ideałów.
Zapamiętaj: Wiersz "Miejmy nadzieję!" to manifest pozytywistyczny, który definiuje nową postawę pokolenia - od romantycznej walki do organicznej pracy.
Wiersz "Do młodych" pokazuje Asnyka jako reprezentanta starszego pokolenia, które zwraca się do młodych pozytywistów. Zawiera poetycką interpretację głównych haseł pozytywizmu - pochwalę nauki, nawiązania do darwinizmu i ewolucji oraz postulaty scjentyzmu.