Mickiewicz i jego niespełniona miłość
"Na alpach w Spülger" powstał podczas podróży Mickiewicza w Alpy w 1829 roku, którą odbył ze swoim przyjacielem, poetą Antonim Odyńcem. Przełęcz w okolicach Splügen zainspirowała poetę do napisania tego niezwykle emocjonalnego utworu.
Podmiot liryczny wyznaje, że nawet podczas podróży wszędzie widzi swoją ukochaną, łącząc piękne alpejskie krajobrazy z uczuciem tęsknoty i odrzucenia. Nie tęskni jednak tylko za ukochaną kobietą, ale również za ojczyzną i miejscami, które przypominają mu o utraconej miłości. W pewnym momencie zwraca się do adresatki z goryczą, sugerując, że jej małżeństwo przyniosło jej korzyści, podczas gdy on cierpi z powodu rozstania.
Wiersz "Do M" z 1823 roku jest z kolei pięknym lirycznym pożegnaniem. Podmiot liryczny zapewnia ukochaną, że choć fizycznie się rozstają, to zawsze pozostanie przy niej jego dusza i myśli. Wyraża również nadzieję, że ona także będzie o nim pamiętać - poprzez miejsca, gdzie spędzali wspólnie czas, melodie których słuchali czy książki, o których rozmawiali.
💡 Oba utwory są doskonałym przykładem miłości romantycznej - wyrażają wiarę, że zakochani są sobie przeznaczeni, nawet jeśli zostali rozdzieleni na ziemi. Mickiewicz wierzy, że ich dusze spotkają się kiedyś w zaświatach.
Biograficznym tłem obu wierszy jest miłość Mickiewicza do Maryli Wereszczakówny, która ostatecznie poślubiła hrabiego Puttkamera, przyjmując jego zaręczyny jeszcze przed poznaniem poety. Ten niespełniony związek stał się inspiracją dla wielu utworów Mickiewicza, w których poeta wyrażał swoje uczucia: miłość, czułość, wrażliwość i tęsknotę - emocje bliskie wszystkim zakochanym, także współczesnym.