Wzorce osobowe i myśl filozoficzna
W antyku wykształciły się cztery kluczowe wzorce osobowe. Heros (jak Herakles czy Achilles) to postać zrodzona ze związku boga i człowieka. Buntownik (np. Prometeusz) poświęca się w imię idei, łamiąc nawet boskie zakazy. Homo viator (jak Odyseusz) to wieczny wędrowiec, zawsze w drodze. Bohater tragiczny (np. Edyp, Antygona) zmaga się z konfliktem tragicznym i przeznaczeniem, które próbuje oszukać.
Filozofia antyczna, rozwijana przez takich myślicieli jak Sokrates, Platon i Arystoteles, skupiała się na człowieku. Powstało kilka ważnych nurtów: epikureizm (szczęście przez unikanie cierpienia), stoicyzm (pogodzenie się z losem, kierowanie rozumem), sceptycyzm (wątpienie i krytyczne podejście), hedonizm (przyjemność jako cel życia) oraz filozofia cynicka (pogarda dla konwencji, asceza).
Sztuka antyczna dążyła do piękna opartego na trzech wartościach: dobru, pięknie i prawdzie. Charakteryzowała się odpowiednią formą, zasadą mimesis, kanonem piękna ludzkiego ciała i harmonią.
Ciekawostka! Teatr w starożytności nie był tylko rozrywką - pełnił funkcję wychowawczą, kształtując postawy obywatelskie. Miał cechy obrzędu religijnego i rozwijał gatunki dramatyczne: tragedię i komedię.
Sztuka grecka słynęła z rzeźbiarstwa, kolumn i porządków architektonicznych (joński, koryncki, dorycki). Rzymianie rozwinęli bardziej skomplikowane budowle z łukami triumfalnymi, kopułami i arkadami, często inspirując się wzorcami greckimi.