Daniel Naborowski - mistrz barokowego paradoksu
Naborowski to poet barokowej marności - fascynuje go przemijanie, czas i śmierć. W sonecie "Na królewny angielskiej" zaczyna od zachwycania się pięknymi oczami, porównując je do pochodni, gwiazd i słońca. Potem nagle zmienia ton i mówi, że te oczy są okrutne, bo rozkochują mężczyzn!
"Krótkość żywota" to prawdziwy hit baroku. Naborowski zwraca się do czytelnika jakby już nie żył, pokazując jak szybko nadchodzi śmierć. Czas płynie nieubłaganie jak koło Fortuny - nikt nie wie ile mu zostało życia.
W "Marności" poeta pokazuje, że wszystkie ziemskie dobra - majątek, sława, miłość - są vanitas (marnością). Jedyna nadzieja to życie wieczne u boku Boga. Naborowski reprezentuje światopogląd stoicki - dąży do równowagi i spokoju ducha.
💡 Pamiętaj: Naborowski łączy kunsztowną formę z głębokimi refleksjami o przemijaniu - to kwintesencja baroku!