Emigracja i dojrzała twórczość
Dzięki pomocy rosyjskich przyjaciół Mickiewicz opuścił Rosję i udał się na zachód Europy, odwiedzając Niemcy, Szwajcarię i Włochy. Gdy w 1830 roku wybuchło powstanie listopadowe, poeta bezskutecznie próbował przedostać się do walczącej Polski. Po upadku powstania przebywał krótko w Dreźnie, gdzie napisał III część "Dziadów", a następnie osiadł w Paryżu.
W 1834 roku poślubił Cecylię Szymanowską, z którą miał sześcioro dzieci. Na emigracji pracował jako publicysta i wykładowca - był profesorem literatury łacińskiej w Lozannie oraz wykładał literaturę słowiańską w College de France. W tym czasie stworzył swoje największe dzieło - "Pana Tadeusza", uznawany za polską epopeję narodową.
Późniejszy okres życia Mickiewicza naznaczony był fascynacją mistyką i ideami Andrzeja Towiańskiego, co doprowadziło do zawieszenia poety w obowiązkach profesorskich w 1844 roku. Po wybuchu Wiosny Ludów zaangażował się w tworzenie polskiego legionu we Włoszech, a podczas wojny krymskiej wyjechał do Turcji, by wspierać polskie oddziały.
Pamiętaj! Mickiewicz zmarł nagle 26 listopada 1855 roku w Konstantynopolu, prawdopodobnie na cholerę. Jego ciało początkowo spoczęło na cmentarzu w Montmorency, ale w 1890 roku zostało przewiezione do Polski i złożone w krypcie na Wawelu.
Najważniejsze dzieła Mickiewicza to "Ballady i romanse" (1822), "Grażyna" i "Dziady" cz. II i IV (1823), "Sonety krymskie" (1826), "Konrad Wallenrod" (1828), "Dziady" cz. III (1832), oraz "Pan Tadeusz" (1834). Jego twórczość nie tylko ukształtowała polski romantyzm, ale stała się fundamentem narodowej tożsamości w trudnym okresie zaborów.