Analiza wiersza "Deszcz jesienny" Leopolda Staffa
"Deszcz jesienny" to utwór o przemyślanej budowie wiersza. Składa się z trzech zwrotek przeplatanych sylabotonicznym refrenem. Rytmiczność i melodyjność utworu wynika z jednakowej liczby sylab w wersach oraz powtarzającego się układu sylab akcentowanych - to cechy charakterystyczne dla wiersza sylabotonicznego.
Poeta kreuje trzy główne obrazy poetyckie. Pierwszy to wieczór podczas deszczowego dnia, gdzie upersonifikowane mgły snują się po polach. Drugi ukazuje świat opanowany przez zło i cierpienie. W trzecim pojawia się symboliczna postać szatana wędrującego po ogrodzie, przynosząc niepokój i smutek. Środki stylistyczne takie jak personifikacja, symbolika i synestezja budują głęboko pesymistyczną wizję rzeczywistości.
Podmiot liryczny w "Deszczu jesiennym" jest pogrążony w głębokim smutku. Padający deszcz odzwierciedla jego wewnętrzny nastrój wiersza - przygnębienie i melancholię. Możemy dostrzec w nim cechy typowego dekadenckiego bohatera - zagubionego i rozczarowanego światem.
Warto zapamiętać! "Deszcz jesienny" to doskonały przykład impresjonizmu w literaturze Młodej Polski. Poeta tworzy subiektywną wizję rzeczywistości, skupiając się na ulotnych wrażeniach i nastrojach, łącząc różne doznania zmysłowe (synestezja).