Epoki od antyku do romantyzmu
Wszystko zaczęło się w antyku IXw.p.n.e.−VIw.n.e., gdy człowiek i natura stały w centrum zainteresowania. To wtedy rozwinęła się filozofia i teatr, które wpłynęły na późniejszą literaturę.
W średniowieczu V−XVw. główną rolę odegrał teocentryzm - Bóg stał się centrum świata. Literatura tego okresu była pełna religijnych motywów i miała uczyć właściwych postaw. Pojawiały się też wątki rycerskie.
Renesans XV−koniecXVIw. przywrócił zainteresowanie człowiekiem i antykiem. Jan Kochanowski tworzył wtedy swoje znane pieśni, fraszki i treny. Z kolei barok przełomXVI/XVII−połowaXVIIIw. przyniósł zamiłowanie do kontrastów i rozbudowanych metafor.
Oświecenie koniecXVII−XVIIIw. to czas rozumu i nauki. Literatura stała się narzędziem krytyki i nauczania - doskonałym przykładem są bajki Ignacego Krasickiego.
💡 Romantyzm i oświecenie to przeciwieństwa - oświecenie ceniło rozum i porządek, a romantyzm emocje i bunt przeciw zasadom.
Romantyzm przełomXVIII/XIX−połowaXIXw. przyniósł kult uczuć, wolności i indywidualizmu. Adam Mickiewicz stworzył wtedy "Dziady" i "Pana Tadeusza", a jego "Świtezianka" i "Reduta Ordona" to doskonałe przykłady romantycznych motywów, takich jak natura i bunt.