Treść i przesłanie wiersza
W wierszu artyści przedstawieni są jako duchowi królowie bez ziemi - choć biedni, to posiadający coś cenniejszego niż majątek materialny. Tetmajer używa porównania do "orłów ze skrzydłami złamanymi" i "jesiennych liści", podkreślając zarówno wielkość, jak i kruchość artystycznej egzystencji.
Każda strofa zawiera kontrast między trudnym życiem artysty a jego dumą i poświęceniem dla sztuki. Poeci kierują się sławą i dumą, które są dla nich ważniejsze niż ziemski majątek. Nawet w obliczu nędzy i głodu, artysta wykrzykuje swoje oddanie sztuce: "Eviva l'arte!".
W ostatniej strofie podmiot zwraca się do Boga jako źródła artystycznej inspiracji. Ogień sztuki został "przez Boga samego włożony" w serca artystów, co nadaje ich powołaniu wymiar sakralny. Mimo że "życie nasze nic nie warte" w materialnym sensie, twórca nigdy nie zamieni swoich "laurów za złotą koronę".
Pamiętaj! Cały utwór opiera się na fundamentalnym kontraście między artystami a filistrami - to przeciwstawienie dwóch światów wartości, które nigdy się nie spotkają: duchowego bogactwa sztuki i przyziemnego materializmu.