Filozofia epoki oświecenia opierała się na założeniach racjonalizmu, którego prekursorem był Kartezjusz. Kartezjusz zakładał, że największą rolę w dochodzeniu do prawdy odgrywa rozum. Słynna formuła Kartezjusza, „cogito ergo sum", czyli „myślę, więc jestem", stanowiła fundament jego myśli.
John Locke był twórcą nowoczesnego empiryzmu, który zakładał, że doświadczenie jest głównym źródłem wiedzy o świecie. Locke uznawał, że umysł ludzki to czysta, niezapisana tablica, którą zapisujemy wskutek życiowych doświadczeń. Locke był także zaliczany do twórców sensualizmu, uznającego zmysły za podstawowe narzędzie poznawania rzeczywistości.
Immanuel Kant, wybitny niemiecki filozof, jest autorem tzw. imperatywu kategorycznego, który nakazywał postępowanie według zasad, które mogłyby stać się powszechnie obowiązującą zasadą. Kant uznawał oświecenie za „wyjście człowieka z niedojrzałości" i propagował posługiwania się własnym rozumem. Filozof uważał, że prawo moralne tkwi w każdym człowieku, co wyraził słowami „Niebo gwieździste nade mną, a prawo moralne we mnie."
Jean-Jacques Rousseau, twórca sentymentalizmu, uważał, że człowiek ze swej natury jest dobrą i wolną istotą, a cywilizacja deformuje to, co w człowieku „naturalne". Zdaniem Rousseau, aby właściwie wychować człowieka, należy kierować się sercem, a nie rozumem, oraz umożliwić mu kontakt z przyrodą.
Wolter propagował idee oświeceniowego racjonalizmu i materializmu, formułując poglądy na temat istoty tolerancji. Denis Diderot, twórca Encyklopedii, wyznawał ateizm i był autorem popularnego gatunku literackiego - powiastki filozoficznej, która propagowała racjonalny styl życia.
Pod wpływem Monteskiusza, władza została podzielona na trzy niezależne organy - wykonawczy, ustawodawczy i sądowniczy, co stanowiło rozwinięcie idei równości praw obywateli. Natomiast Wielka Encyklopedia Francuska była imponującym projektem intelektualnym i edukacyjnym, w którym uczestniczyli Jean-Jacques Rousseau, Wolter, Denis Diderot i Jean d'Alembert.
