Historia świętego i jej znaczenie
Aleksy urodził się w bogatej rzymskiej rodzinie. W wieku 24 lat, posłuszny woli ojca, poślubił córkę cesarza. Jednak podczas nocy poślubnej oznajmił żonie, że opuszcza dom, by służyć Bogu. Rozdał swój majątek ubogim i jako żebrak zamieszkał pod schodami kościoła w Laodycei.
Gdy zaczął doznawać cudów (obraz Matki Bożej zstępujący z ołtarza) i zyskiwać rozgłos, uciekł przed sławą. Ironią losy statek, którym płynął, zamiast do Syrii, dopłynął do Rzymu. Tam, nierozpoznany, poprosił własnego ojca o schronienie. Żył jako żebrak w domu rodzinnym, znosząc upokorzenia ze strony sług.
Legenda przedstawia dwa ważne średniowieczne ideały: ars bene moriendi (sztukę dobrego umierania) i wzór świętego-ascety. Przed śmiercią Aleksy spisał swoje dzieje, a gdy zmarł, dzwony same zaczęły bić, a jego ciało wydzielało uzdrawiający zapach. List z jego dłoni mogła wyjąć tylko wierna żona, co ujawniło wszystkim jego tożsamość.
💡 Historia Aleksego pokazuje, że w średniowiecznej duchowości wyrzeczenie się świata doczesnego, poświęcenie i pokora były najwyższymi wartościami, prowadzącymi do świętości i zbawienia.