Charakterystyka twórczości Leopolda Staffa
Debiut literacki Staffa (tom "Sny o potędze" z 1901r.) przypadł na okres Młodej Polski, gdy literatura stopniowo odchodziła od dekadentyzmu w stronę afirmacji życia. W jego poezji możemy wyróżnić kilka wyraźnych nurtów, które często współistniały ze sobą.
W nurcie dekadenckim widać typowe dla Młodej Polski nastroje bierności, zniechęcenia i melancholii. Przykładem jest wiersz "Deszcz jesienny", gdzie monotonnie padający deszcz wywołuje smutek i senność. Podmiot liryczny poddaje się przygnębieniu, a symboliczne obrazy (popiół, szatan, pustkowia) podkreślają pesymistyczną wymowę utworu.
Z kolei w nurcie nietzscheańskim Staff, zafascynowany filozofią Nietzschego, prezentuje postawę aktywną i wolę mocy. W wierszu "Kowal" podmiot liryczny niczym kowal wykuwa "mężne, dumne serce" - to manifest siły i autokreacji przeciwstawiony dekadenckiej apatii. Staff utożsamia się z ideą nadczłowieka, interpretując ją jako dążenie do duchowej doskonałości.
Warto zapamiętać: Staff był nie tylko poetą, ale także tłumaczem - przełożył zarówno dzieła Nietzschego, jak i "Kwiatki św. Franciszka z Asyżu", co miało ogromny wpływ na jego twórczość.
W nurcie franciszkańskim poeta przyjmuje postawę pokory, pochwały prostego życia i radości z obcowania z naturą. Natomiast nurt klasycyzujący przejawia się w uporządkowanej formie jego wierszy, harmonijnej budowie i oszczędnym stosowaniu środków stylistycznych. W wierszu "Curriculum vitae" Staff opisuje ewolucję swojej postawy - od młodopolskiego pesymizmu do klasycystycznego spokoju i optymizmu.
W twórczości Staffa znajdziemy też liczne motywy: symbolizmu (symboliczne obrazy budujące nastrój), impresjonizmu (ulotne wrażenia), psychizacji krajobrazu (pejzaż jako odzwierciedlenie stanów wewnętrznych) oraz autobiografizmu (odniesienia do własnych przeżyć i przemian duchowych).