Inwokacja z "Pana Tadeusza"
"Pan Tadeusz" rozpoczyna się przepięknym wezwaniem do ojczyzny. Mickiewicz porównuje ją do zdrowia, którego wartość doceniamy dopiero, gdy je stracimy. Poeta z tęsknotą opisuje piękno swojego kraju, którego nie może zobaczyć, będąc na emigracji.
W drugiej części inwokacji autor zwraca się do Matki Boskiej. Wspomina o jej cudzie z dzieciństwa, gdy został uzdrowiony. Prosi ją o podobny cud - przywrócenie wolności ojczyźnie. Ta część pokazuje głęboką religijność poety i wiarę w boską opiekę.
Na końcu Mickiewicz przenosi swoją "duszę utęsknioną" do litewskich krajobrazów. Maluje słowami przepiękny obraz pól, łąk i pagórków nad Niemnem. Używa kolorowych porównań - pszenica jest złota, żyto srebrne, a gryka biała jak śnieg. Ten fragment pokazuje niezwykłą umiejętność poety do tworzenia żywych opisów przyrody.
Czy wiesz, że...? Inwokacja ta jest jednym z najczęściej cytowanych fragmentów polskiej literatury. Wielu Polaków zna ją na pamięć, a pierwsze słowa "Litwo! Ojczyzno moja!" stały się symbolem patriotyzmu i tęsknoty za ojczyzną.