Analiza wiersza "Melodia mgieł nocnych"
"Melodia mgieł nocnych" to utwór, w którym Tetmajer mistrzownie stosuje psychizację krajobrazu. Poeta nadaje naturze cechy ludzkie, pozwalając mgłom tańczyć, szeptać i pląsać. Wiersz nie ma podziału na strofy i składa się z dwunastu wersów napisanych czternastozgłoskowcem, co nadaje mu płynność przypominającą taniec opisywanych mgieł.
Utwór reprezentuje nurt impresjonistyczny w poezji młodopolskiej. Zamiast realistycznego opisu gór, poeta tworzy ulotne wrażenia i nastroje, chwytając chwilę niczym malarz impresjonista. Podmiot liryczny jest pierwszoosobowy i utożsamia się z tańczącymi mgłami nad Stawem Gąsienicowym w Tatrach.
Tetmajer wykorzystuje bogaty wachlarz środków stylistycznych: powtórzenia ("Cicho, cicho", "lećmy, lećmy"), epitety ("śpiącej wody"), porównania, personifikacje i aliteracje. Wszystkie te zabiegi tworzą niezwykłą melodyjność wiersza, który przypomina pieśń i zaprasza czytelnika do literackiej zabawy.
Warto zapamiętać! Wiersz jest doskonałym przykładem impresjonizmu w poezji - autor nie opisuje rzeczywistości takiej, jaką jest obiektywnie, ale przekazuje swoje subiektywne wrażenia i odczucia związane z górskim krajobrazem.