Filozofia Młodej Polski - czas kryzysu
Epokę Młodej Polski naznaczył wielowymiarowy kryzys - dotyczący prawdy, religii, etyki, estetyki, człowieka i języka. Modernizm odrzucał dotychczasowe wartości, poszukując nowych dróg. Trzy główne nurty filozoficzne miały ogromny wpływ na światopogląd i twórczość artystów tego okresu.
Artur Schopenhauer i jego pesymistyczna filozofia przedstawiona w dziele "Świat jako wola i wyobrażenie" głosiła, że światem rządzi bezlitosna wola. Według niego człowiek jest bytem nienasyconym, kierowanym pragnieniami i skazanym na ciągłą walkę. Schopenhauer twierdził, że sensem ludzkiego życia jest doświadczenie nienasycenia i cierpienia. Ta pesymistyczna wizja doskonale współgrała z dekadenckimi nastrojami epoki.
Filozofia Friedricha Nietzschego, zawarta w dziełach "Tako rzecze Zaratustra" i "Poza dobrem i złem", przedstawiała świat jako dynamicznie zmieniającą się, subiektywną rzeczywistość znajdującą się w fazie kryzysu. Nietzsche wprowadził ideę nadczłowieka - istoty dążącej do celów wykraczających poza dotychczasowy system wartości. Jego koncepcje nihilizmu, relatywizmu i woli mocy fascynowały młodopolskich twórców.
💭 Zastanów się: Jak filozofia pesymizmu Schopenhauera wpłynęła na nastrój utworów młodopolskich? Czy potrafisz dostrzec jej echa w poezji Tetmajera?