Podstawy epoki oświecenia
Oświecenie w Polsce rozpoczęło się w 1740 roku wraz z założeniem Collegium Nobilium - prestiżowej szkoły dla szlachty. Rozkwit epoki przypadł na czasy stanisławowskie (od 1765 r.), kiedy to kultura i nauka przeżywały prawdziwy boom.
Nazwa "oświecenie" nie jest przypadkowa - symbolizuje światło rozumu i wiarę w to, że ludzie mogą poznawać świat poprzez myślenie. Dlatego tę epokę nazywa się też "wiekiem rozumu" lub "wiekiem filozofii".
Najważniejsze idee to racjonalizm (rozum jako główne narzędzie poznania) i empiryzm (poznawanie przez doświadczenia). Pojawiły się też radykalne poglądy jak ateizm czy materializm - filozofie, które kwestionowały tradycyjne wierzenia.
W sztuce dominowały trzy style: rokoko z jego dworskimi motywami i pastelowymi kolorami, klasycyzm z symetrią i scenami antycznymi oraz sentymentalizm skupiony na uczuciach. Ważnym dziełem był "Monitor" - pierwsze polskie czasopismo wzorowane na angielskim "Spectatorze".
Ciekawostka: Epoka oświecenia zakończyła się w Polsce około 1822 roku, gdy rozpoczął się romantyzm - ruch, który był reakcją na zbyt wielką wiarę w rozum!