Satyra "Pijaństwo" - analiza utworu
"Pijaństwo" Krasickiego ma formę dialogu między dwoma bohaterami - nałogowym pijakiem i jego rozmówcą, przeciwnikiem alkoholu. Szlachcic-pijak nieświadomie odsłania absurdalność swojego zachowania, szukając każdej możliwej wymówki do sięgnięcia po trunek.
Krasicki mistrzowsko wyśmiewa typowo polskie okazje do picia: uroczystości rodzinne, przyjmowanie gości, a nawet... leczenie niestrawności i kaca z poprzedniego dnia! Karykaturalne opisy zachowań osób nietrzeźwych tworzą obraz społeczeństwa, w którym pijaństwo stało się powszechnie akceptowalnym nawykiem.
Warto zauważyć: Chociaż utwór pochodzi z XVIII wieku, problem nadużywania alkoholu jako element kultury towarzyskiej pozostaje aktualny do dziś.
Zakończenie satyry jest szczególnie gorzkie - mimo logicznych argumentów przeciwnika pijaństwa i wygłoszonej pochwały trzeźwości, szlachcic kończy rozmowę słowami "Napije się wódki". Ta puenta pokazuje dydaktyzm utworu - jednoznacznie negatywną ocenę pijaństwa, ale również pesymizm co do możliwości zmiany. Bohater nie jest w stanie krytycznie spojrzeć na swoje zachowanie ani wyrwać się z nałogu.
W "Pijaństwie" Krasicki mistrzowsko stosuje ironię - mówi o poważnym problemie społecznym w sposób pozornie lekki, pozwalając czytelnikowi samodzielnie dostrzec absurdalność opisywanych sytuacji.