Trzy wizje Polski i symbolika utworu
"Przedwiośnie" przedstawia trzy konkurencyjne wizje rozwoju Polski. Pierwsza, "Szklane domy", to utopia technologiczna reprezentowana przez Seweryna Barykę. Jest symbolem marzeń Polaków o idealnej ojczyźnie opartej na postępie technicznym, gdzie nowoczesne wynalazki mają zapewnić dobrobyt i wpłynąć pozytywnie na życie duchowe społeczeństwa.
Druga wizja, "Nawłoć", pokazuje tradycyjną Polskę ziemiańską, która jednak ignoruje problemy społeczne. Trzecia, "Wiatr od Wschodu", przedstawiona przez Antoniego Lulka, to rewolucja komunistyczna. Natomiast Szymon Gajowiec proponuje alternatywę - stopniowe reformy wymagające cierpliwości i czasu.
Tytuł powieści jest głęboko symboliczny - przedwiośnie to czas przejściowy, niedojrzały, podobnie jak młoda Polska po odzyskaniu niepodległości. Otwarte zakończenie utworu, gdy Cezary idzie w tłumie manifestantów, pozostawia czytelnikowi pytanie o przyszłość kraju i wybór najlepszej drogi rozwoju.
Narracja w utworze jest zróżnicowana - od wszechwiedzącego narratora, przez narrację personalną, po dominację dialogów w ostatniej części. W "Rodowodzie" narrator jest gawędziarzem, w "Nawłoci" dominuje perspektywa Baryki, a w "Wietrze od Wschodu" narracja ustępuje dialogom i opiniom bohaterów.
Zwróć uwagę! "Przedwiośnie" nie daje gotowych odpowiedzi, lecz stawia pytania - to my, czytelnicy, musimy zastanowić się nad wizją Polski, która byłaby najlepsza. Ten otwarty charakter powieści sprawia, że pozostaje ona aktualna do dziś.