Alternatywny zapis:

także arystokracja, dla której liczą się tylko pieniądze, a nie drugi człowiek. A.TOKARCZYK NERWY W wierszu "Nerwy" C. K. Norwid opowiada swoje przeżycia podczas przebywania wsród proletariatu. Poeta pokazuje ich biede i nędze. Ludzie umierają z głodu w w ciasnych, niedostosowanych do życia mieszkaniach przypominających trumny. Norwid potyka się wchodząc po prowizoryczych schodach, a jako człowiek religijny wierzy, że boska opatrzność ochroni go przed tragedią. Wierzy, że to cud, że zdołał złapać się jeszcze belki. Wbity w nią gwóźdź porównuje do cierpienia urastającego do rangi symbolu. Wizyta wsród proletariatu obrzydza mu cały świat. Tłum w mieście porównuje do bydła - biedniejsze grupy społeczne są traktowane jak zwierzęta, odbiera im się człowieczą godność. Po nieprzyjemnej sytuacji, idzie w odwiedziny do Pani Baronowej - kobiety z wyższej klasy społecznej. W przeciwieństwie do proletariatu, żyje ona w dogodnych warunkach. Norwid zastanawia się, czy opowiedzieć jej o wcześniejszym doświadczeniu. Martwi się, że przez to jej świat odwróci się do góry nogami. Kandelabry skrzywią się na realizm, a zwierciadło, które normalnie ukazuje idealny obraz życia, pęknie. W mieszkaniu sufit ozdobiony jest malowidłami. Namalowane papugi przedrzeźniają socjalizm. Poeta dostrzega swoją dwulicowość, z jednej strony współczuje biedocie, a z drugiej nie chce poruszać trudnych tematów, bo wie, że w ten sposob zepsuje zabawę innym. Nazywa siebie obłudnikiem - na wszelki wypadek, nie chce nawet myśleć o wcześniejszym wydarzeniu. A.TOKARCZYK