Rozmowa mistrza Polikarpa ze Śmiercią
Ten wierszowany dialog, prawdopodobnie autorstwa Dawida z Mieryńca, przedstawia rozmowę między dwoma ciekawymi postaciami. Mistrz Polikarp to mędrzec i uczony, który pragnie poznać naturę śmierci i dowiedzieć się, czy można jej uniknąć. Jego rozmówczyni, Śmierć, została ukazana jako rozkładające się kobiece ciało - bez nosa, ust i włosów, z oczami ociekającymi krwią i wystającymi żebrami.
W utworze pojawiają się charakterystyczne dla średniowiecza motywy. Memento mori (pamiętaj o śmierci) przypomina o kruchości ludzkiego życia i wynika z teocentrycznego światopoglądu epoki. Motyw danse macabre (taniec śmierci) podkreśla, że śmierć dotyka wszystkich ludzi bez względu na ich status społeczny czy majątek. Pojawia się też motyw wiary - Śmierć radzi służyć Bogu jako jedyną drogę do uniknięcia strasznego losu.
Warto zapamiętać! Choć Śmierć budzi grozę swoim wyglądem, ma też poczucie humoru i energię, co tworzy efekt groteski - połączenia elementów przerażających i komicznych.
Akcja utworu obejmuje modlitwę narratora, prośbę Polikarpa o ujrzenie Śmierci za życia, opis jej przerażającego wyglądu, opowieść Śmierci o jej wszechmocy wobec ludzkiego życia, zapowiedź nagrody dla dobrych ludzi oraz refleksje nad marnością ludzkich dążeń. Dzieło ma wyraźny cel dydaktyczny - ma skłonić czytelnika do refleksji nad własnym życiem.