Analiza konkretnych sonetów
Sonet IV to prawdziwy dramat egzystencjalny. Poeta pokazuje człowieka walczącego jednocześnie z trzema wrogami: szatanem, światem i własnym ciałem. To nie jest walka, którą można wygrać raz na zawsze - to ciągły bój.
Podmiot liryczny stoi przed wyborem: "pokój-szczęśliwość" czy "bojowanie". Paradoksalnie wybiera walkę, bo wierzy, że tylko przez zmagania można dojść do zbawienia. To bardzo barokowe myślenie!
Sonet V skupia się na miłości, ale nie tej romantycznej, o której myślisz. Szarzyński twierdzi, że rzeczy ziemskie "mienią się" - są niepewne, zmienne. Prawdziwa miłość może być skierowana tylko do Boga, bo tylko ona nie zawiedzie.
Oba sonety łączy dualizm - wieczne rozdarcie między tym, co ziemskie (ciało, pokusy) a tym, co duchowe (dusza, Bóg). Poet używa przerzutni, wykrzykników i paradoksów, żeby podkreślić ten wewnętrzny chaos.
💡 Kluczowe: Szarzyński nie potępia ciała czy świata - pokazuje, że walka z nimi nas doskonali!